De vorige keer blogde Hans over de nieuwe doelgroep in het welzijnswerk >>
Zie hier het huidige gedimdam door verschillende partijen nu de Gezondheidsraad een advies aan de staatsecretaris van VWS heeft gegeven om zo’n programma op te zetten. Die reageerde voor de zomer op zijn beurt kort door de bocht: ‘Dat is de eigen verantwoordelijkheid van de sector.’ Waarop Movisie hier een duit in het zakje deed door toch voor het opzetten van dat programma te pleiten. Een dezer dagen volgt de definitieve uitspraak.
Natuurlijk is het voor mij fijn als zo’n programma er komt. Ik heb daar als trainer commercieel belang bij. Het zou geweldig zijn wanneer jullie (en jullie werkgevers) op grote schaal social media trainingen bij mij zouden inkopen, mogelijk gemaakt door de overheid. Dat geldt natuurlijk ook voor een partij als Movisie. De schoorsteen moet blijven roken. Laten we wel wezen. En ik heb ook een gezin.
Maar feitelijk moet het niet uitmaken of er nu wel of geen deskundigheid bevorderend programma komt. Met mijn ervaring in het veld durf ik te zeggen: ‘zorg eerst goed voor jezelf, voordat je een ander kunt helpen.’
Dat betekent ook dat jij, sociaal werker, zelf weet welke kennis je nodig hebt en er zelf ook om moet vragen bij je werkgever. Soms moet je dan de keuze maken om misschien eens een keer wel van je eigen geld en in je eigen tijd een vaardigheid aan te leren. Ik heb dat zelf ook vaak gedaan. Want waarom stel je je zo afhankelijk op als het gaat om je eigen ontwikkeling?
Vanuit het veld is het op dit onderwerp oorverdovend stil. De sociaal werkers die nog werk hebben zijn druk bezig hun doelgroepen te ondersteunen, met verve en passie. Tegelijk hebben jullie je amper verenigd in beroepsgroepen om je te laten vertegenwoordigen in dit soort discussies. In mijn woorden: niet goed voor jezelf gezorgd. Als voormalig bestuurslid van een –wegens te weinig inbreng opgeheven- beroepsgroep voor opbouwwerkers weet ik waar ik het over heb. Moeizaam, dat is het enige juiste woord hiervoor.
Kijken we naar de zich georganiseerd hebbende collega’s van maatschappelijk werk en jeugdwerk dan kunnen die kiezen uit niet minder dan 164 geaccrediteerde trainingen en workshops! Het kan dus wel! De staatsecretaris zal dat weten en de deur blijft dicht. ‘Zoekt u het eerst zelf maar uit, dames en heren sociaal werkers.’ En weet je, die maatschappelijk werkers en jeugdwerkers zitten niet toevallig wel allemaal in de wijkteams! Sociaal werkers vaak niet, toch? Hoe komt dat?
Gelukkig zie je langzamerhand dat de kennis en ervaring in de wijk die sociaal werkers hebben nu juist in de wijkteams gemist wordt. Er is dus een kans om als sociaal werker weer gezien en gehoord te worden en volwaardig mee te draaien in de keten.
Maar dan moet je er ook wel staan, met je netwerk, je flair om je te binden aan doelgroepen in de wijk en … met een rugzak vol actuele kennis en (o.a. digitale) vaardigheden.
Dus, het komt er op neer dat jij zelf je verantwoordelijkheid moet gaan nemen. Inderdaad, alweer. Door zelf de boer op te gaan om te kijken welke vaardigheden en kennis jij nodig hebt om in het vernieuwde sociaal werk van blijvende waarde te zijn.
Wat ga jij doen? Wachten tot je een kluif toegeworpen krijgt? Of ga je eerst goed voor jezelf zorgen?
