De afgelopen twee weken hebben me bang, boos en wezenloos gemaakt. De media heeft de nodige aandacht aan mij en mijn medeslachtoffers besteed. De Amsterdamse Dienst Werk en Inkomen dwingt bijstandsgerechtigden tot volledig zinloze arbeid (planten water geven, schoenen poetsen, kantoren van haar personeel schoonmaken die al door voorgangers zijn schoongemaakt, verplicht samen lunchen, bladzijden tellen). Het argument van de dienst is dat zinvolle arbeid verdringing op de arbeidsmarkt zou betekenen. Dus.

Het is allemaal positief bedoeld om de mensen werknemerskwaliteiten aan te leren. Heb verdomme ruim 40 jaar gewerkt en was een prima werknemer. Nooit klachten tot die vermaledijde crisis. Een gevoel van vernedering daalt op mij neer. Verplichte sollicitatie cursussen terwijl ik al honderden keurige sollicitatiebrieven en mails heb uit laten gaan. Ze motten me gewoon niet omdat ik te oud en te duur ben.

Dan ligt er ook nog een draconisch wetsvoorstel in de tweede kamer die in de gemiddelde Sovjetstaat niet zou misstaan. Dat hele idee van de participatiesamenleving voelt voor mij meer als de participatiedictatuur. Kan het niet anders voelen. En mijn gevoel van eigenwaarde richting mijn vrouw, kinderen, familie en vrienden houdt ook al niet over.

En zeggen ‘bekijkt u het maar’ betekent strafkorting tot stopzetting van de uitkering.

Of zie ik het toch allemaal verkeerd?

De media vindt het heerlijk dit soort overdreven huilverhalen over mij en de samenleving uit te storten. Het wordt allemaal schromelijk overdreven. Die lui bij die Diensten Werk en Inkomen hebben echt het allerbeste met mij voor en strafkorting is er alleen voor die types die de boel oplichten. Zij gaan echt hun stinkende best doen om voor mij toch nog een geschikte arbeidsplek te vinden. Ik zou nog minimaal zeven jaar kunnen werken en heb echt een hoop ervaring. Ben zelfs bereid tot mijn 70ste door te werken.

En die participatiewet die er aankomt is er echt voor bedoeld om mij te steunen en te helpen zodat ook ik een redelijke toekomst tegemoet kan zien zonder grote zorgen. Wij zijn toch geen dictatuur? Een beschaafd land dat zorgt voor mensen die het moeilijk hebben. Was altijd zo en zal toch wel zo blijven. Toch?

Ik heb de afgelopen twee weken veel over dit onderwerp in de media gelezen en gehoord. Voor- en tegenstanders. Ik weet het echt niet.

Wat ik mij wel heel goed kan voorstellen is dat dit alles een zeer negatieve invloed zal hebben op het welbevinden van de bijstandsgerechtigde. Je zal het maar zijn!