De vorige keer blogde Anneke over profileren in 3 stappen >>

Johan kijkt eens rond in de groep. Zijn ogen blijven rusten bij Suze. Met de microfoon stijf tussen zijn vingers geklemd probeert hij haar met zijn blik te verleiden tot wat zinnige woorden. Waarom zeggen ze nu niets? Krijgen ze inspraak en dan klemmen ze de kaken op elkaar. Ze snappen toch wel dat de tijdsdruk enorm is? De wethouder moet nu met plannen komen bij zijn raad anders krijgen die schreeuwers straks nog gelijk ook! Het zweet loopt Johan in een koud straaltje over zijn rug. Ja, daar is die Peter weer. Dat weten we nu wel. Waarom zeggen Suze en al die anderen nu niks?

Met de laatste hap net achter de kiezen is Gerald weer veel te laat, stilletjes de kantine van het gemeentehuis binnengeslopen. Met een kort knikje naar Johan gaat hij zitten op de enige lege stoel die er nog is. Een tikkeltje verbaasd kijkt hij rond. Zo’n grote groep had hij niet verwacht! He, daar is Suze. En Peter met zijn grote mond. Ach eigenlijk zijn het steeds dezelfde gezichten op dit soort bijeenkomsten van de transitieclub. Dezelfde gezichten met dezelfde verhalen en dezelfde producten. Wanneer gaan ze eens snappen dat het echt anders moet? Dat hij smacht naar innovatieve producten waarmee hij binnen zijn budget kan blijven terwijl alle inwoners de zorg krijgen die ze verdienen?

Nu of nooit denk Peter. Op de vraag van de wethouder wie er met hem afspraken wil maken, steekt Peter verbeten het groene kaartje de lucht in. Johan geeft hem het woord. Moeiteloos komen de woorden van zijn strakke pitch over zijn lippen. Is dat oefenen vanmiddag voor de spiegel toch niet voor niks geweest. Hij voelt de ogen van Suze en al die anderen priemend zijn kant op kijken maar het kan hem niets schelen. Kost wat kost wil Peter zich aan zijn belofte houden aan zijn personeel dat er geen ontslagen zullen vallen.

Zo zoetjes aan begin ik mij wat ongeduldig te voelen. Het ligt zeker niet aan Johan. Hij doet zo verschrikkelijk zijn best. En Suze die naast me zit en ondertussen de punten van haar schoenen uitgebreid heeft bestudeerd. Zelfs Gerald kan haar niet uit haar tent lokken. Nee, neem dan Peter die denkt dat hij er met zijn stoere praat wel komt.

Wat nou als al die aanbieders eerst eens de kans krijgen om een goede zakelijke pitch te maken. Waarin ze zichzelf, hun missie en innovatieve producten presenteren. Wie dit moeilijk vindt, krijgt hulp. Daar is best wel een potje voor te vinden. In de voorbereiding van hun pitch krijgen ze allemaal 10 minuten spreektijd met de wethouder. Ik kan me zo voorstellen dat ze die gebruiken om de wethouder te vragen waar hij ’s nachts van wakker ligt. Daarna mogen ze pitchen voor de wethouder. En zo kiest de wethouder de partijen met wie hij zaken wil doen. Veilig, transparant, zakelijk en iedereen komt aan bod. Morgen zal ik Gerald en Johan mailen. Onderwerp: mag het ietsje zakelijker?