‘Er is voldoende geld beschikbaar om het recht van cliënten op een plek in een verzorgings- of verpleeghuis toe te kennen,’ benadrukte staatssecretaris Van Rijn bij Nieuwsuur maandagavond. Dat recht is een lege huls als 10.333 ouderen met indicatie wachten op een plek in een instelling, wierp redacteur Twan Huys tegen. Volgens de staatssecretaris zitten in dat cijfer vooral zogenoemde wens-wachtenden, die ‘nog even thuis blijven tot ze in de instelling van hun keuze terecht kunnen’.
Wachtlijst
Nieuwsuur stelde een schrijnend probleem aan de orde: een wachtlijst van ruim tienduizend ouderen met een verblijfsindicatie, die recht hebben op een plek in een verzorgings- of verpleeghuis. Nieuwsuur heeft dat cijfer berekend op basis van cijfers van Zorginstituut Nederland. De ouderen op de wachtlijst wonen nog steeds thuis met hulp van thuiszorg en mantelzorg, maar kunnen niet meer zelfstandig wonen. Zij hebben een indicatie voor een verzorgings- of verpleeghuis en zijn urgent.
Platform GGz luidt de noodklok over wachtlijsten. Patiënten moeten soms meer dan een half jaar wachten voor ze hulp krijgen in de tweedelijns ggz. De landelijke cliëntenorganisatie Landelijk Platform GGz krijgt veel meldingen over lange wachtlijsten binnen bij psychiater en ggz-instellingen. Lees hier meer >>
Wens-wachtenden
Geconfronteerd met de hoge cijfers van de door Nieuwsuur opgetekende wachtlijst, probeerde Van Rijn uit te leggen dat er een verschil is tussen wens-wachtenden, die naar een instelling van eigen keuze willen, en actief wachtenden, die echt urgent zijn. Dat verschil werd niet echt duidelijk en ontlokte de redacteur een beroemd citaat van oud-politicus Volkshuisvesting Jan Schaefer: “In gelul kun je niet wonen”. Van Rijn erkende uiteindelijk dat het recht op een plaats in een instelling een harde eis is en dat daarvoor ook geld is, dat aangesproken kan worden.
Te lijf
Onduidelijk blijft hoe het verschijnsel wens-wachtenden en actief wachtenden kan worden opgelost. Volgens de redactie van Nieuwsuur is het een onderscheid dat ambtenaren maken. De grote vraag is hoe zorgvragers en hun mantelzorgers/familie weten dat de oudere in geval van nood ook in een andere dan de gewenste instelling terecht kan. Staatssecretaris Van Rijn kan aan de slag om het wachtlijstprobleem in de ouderenzorg te lijf te gaan, terwijl bedden moeten worden ingeleverd en bezuinigingen in de zorg toeslaan.
De discussie met staatssecretaris Martin van Rijn in Nieuwsuur legt een actueel en groot probleem in de ouderenzorg bloot. Kijk hier naar de uitzending>>
Het is schandalig er gaat 119 miljard !!! Per jaar naar de gezondheidszorg. En dan word er gezegd dat er te weinig geld is ?
De gemiddelde ’top’ manager verdient meer per jaar dan een gemiddelde Nederlander in 30 jaar aan zijn hypotheek af betaald ! Momenteel wordt er fors gesneden in de zorg op verpleegkundige personeel en klinische bedden. Het management blijft grotendeels buiten schot. Sterker nog het groeit om dat ook dit weer gemanaged schijnt te moeten worden. En met een staatssecretaris die uit het vno-ncw komt en allemaal leuke dingetjes doet voor de verzekeraars gaat het er zeker niet beter op worden.
De gevestigde belangen in de zorg zijn het probleem, niet het budget!
Er is budget genoeg om de zorg goed te regelen. Gewoon regionaal het bestaande budget verdelen, Vooral de (vertegenwoordiging van huisartsen, en daarnaast wijkverpleging, thuiszorg en speciale artsen rond ouderen zorg en andere specialisten, zullen dan zelf met het geld zien rond te komen. Nu is er veel ‘oververzorging’, bijvoorbeeld cosmetische verrichtingen, teveel onnodige contacten met specialisten, en er is ook ook veel ‘onderverzorging’, bijvoorbeeld bij palliatieve zorg.
Het bestaande systeem is zo ingericht dat onnodige en veel te veel klantcontacten het inkomen van de specialisten opvijzelen. Het systeem lijkt zo op een tredmolen van marmotten. Het versterkt de onnodige zorg.
VERVOLG
4) Die sluiting van intramurale plaatsten ideologisch verdedigen met de argumentatie dat het per definitie beter is om thuis te blijven – ook als het niet houdbaar is – omdat iedereen toch zo lang mogelijk thuis wil blijven. Zo lang mogelijk als de overheid vindt dat het goedkoper is.
5) Deze hele wachtlijstproblematiek afschuiven op de gemeenten, die in het kader van de door hen zo gewenste decentralisatie van de extramurale AWBZ nu ook mogen gaan opdraaien voor zorg voor mensen die een indicatie voor zorg met verblijf hebben, mar door de bovenstaande bewuste strategie nu thuis mogen verkommeren.
6) De indicatie zorg met verblijf zal binnenkort – als sluitstuk van dit gewenste beleid – wel worden geschrapt. Zorgverzekeraars Nederland lieten Nieuwsuur immers al weten dat zo’n indicatie geen recht geeft op opname.
7) Alle spelers in het veld kennen dit spel en spelen het mee. Ook de belangenorganisatie van de verpleeg- en verzorgingshuizen die liever goede vrienden blijft met VWS dan hard opkomt voor de nood die zijn instellingen dagelijks tegenkomen.
Hulde aan Nieuwsuur, maar gezien de inzet van dit Kabinet en de brede steun in de Kamer voor dit asociale beleid zal ook deze schok wel weer overwaaien.
Alle punten in Nieuwsuur aan de orde gestelde punten betreffen door dit Kabinet gewenst beleid.
1) Een dusdanige misleidende terminologie hanteren dat de indruk ontstaat dat er makkelijk veel plekken in verzorgings- en verpleeghuizen kunnen worden gesloten. Als Nieuwsuur boven tafel brengt hoe groot het echte wachtlijstprobleem is verontwaardigd reageren dat die cijfers worden gepresenteerd en niet op de cijfers of de problematiek zelf in willen gaan.
2) Suggereren dat mensen die op een wachtlijst staan – met indicatie voor verblijf! – eigenlijk toch liever thuis blijven omdat ze niet de moeite doen zich in te schrijven bij meerdere instellingen – terwijl hen dat tegelijkertijd onmogelijk wordt gemaakt. De misleidende term wens-wachtenden suggereert een grote mate van vrijblijvendheid, terwijl de nood in zeer veel situaties hoog is.
3) Het sluiten van intramurale bedden en instellingen, niet omdat er geen behoefte aan is maar omdat dit Kabinet vindt dat als je het privé niet kunt betalen je familie en de lokale uitgeklede thuiszorg maar voor je moeten zorgen. Vermogende Nederlanders zorgen immers zelf wel voor hun verzorgde oude dag en komen niet “ten laste” van de overheid.