Echte veranderingen zijn er bij zijn klanten niet te verwachten. Het zijn eigenheimers, die niets moeten hebben van bemoeizorg. Maar evengoed blij zijn als Kees hen op de meest onmogelijke plekken in de stad opzoekt. In hun ogen is Kees een vriend, een klankbord dat bereid is naar de eindeloze beschouwingen te luisteren waarom er zoveel kan misgaan in een leven. Dat Kees die bezoekjes gebruikt om het meest noodzakelijk te doen teneinde verder verval te voorkomen, ontgaat de meesten. En juist het gegeven dat er weinig eer lijkt te behalen aan zijn zorgrol, zet Kees met zoveel humor neer dat ik bijna van het balkon val van het lachen.

Niks geen succesverhalen of geslaagde interventies. Niks geen modieus geleuter over ‘werken nieuwe stijl’. Gewoon er zijn voor lunatics, psychotici, onbehandelbare schizofrenen en oude, naar alcohol ruikende mannetjes die het hondje dat ze onder hun jas dragen hun laatste broodkorsten voeren met een tederheid die aandoenlijk is.

Op mijn vraag hoe hij dat zware werk zo lang vol kan houden, wordt gereageerd met een les in ‘betrokken afstand’. Het beeld doemt op van een hulpverlener die zijn werk tot kunst heeft verheven. Die door scholing en ervaring hoog gekwalificeerd is, maar als mens het verschil weet te maken. Het is vooral de unieke combinatie van betrokkenheid en cabareteske humor in de beschrijving van ontmoetingen met zijn klanten die na blijft trillen. Het staat in schril contrast met alle competentielijstjes waarin wordt getracht de professionaliteit van de ‘social worker’ voor eens en altijd te definiëren.

Het is ook polair aan het modieuze streven om successen breed uit te meten, teneinde het bestaansrecht van een professie te legitimeren. Mensen als Kees zorgen er voor dat de voor het publiek hinderlijke randfiguren met kunst- en vliegwerk binnen de vangrails blijven. Dat medicijnen worden ingenomen, open wonden verzorgd en er wordt ingegrepen als vrieskou levensbedreigend wordt.

Nu Kees nog een paar jaar heeft te gaan voor zijn pensionering, suggereer ik dat het tijd wordt dat hij een nieuwe generatie werkers gaat opleiden. Sommige werkers zijn zo bijzonder dat ik een opleiding om hen heen zou willen bouwen. Kees vindt het wel een aardig idee, maar ‘wil nog een paar jaar doorgaan, omdat het werk veel te leuk is om te stoppen’.
Kees is – zonder twijfel- de beste pleitbezorger voor de onmisbare schakel die zorg en welzijn kan en moet zijn. En nu maar hopen dat het stedelijk bestuur van zijn stad dat ook beseft en de subsidies in stand houdt.