De Kramer zocht in het daklozencircuit acht jonge mensen die een aardig balletje konden raken. In Pension Maaszicht, de enige 24 uurs-opvang voor dak- en thuisloze jongeren van 17 tot 23 jaar in Rotterdam Rijnmond, vond hij zes van zijn spelers. Toen hij zijn team compleet had, begon het trainen. Ruim vijf maanden trainde hij met z’n team. ‘We trainden vier keer per week en elke keer stonden de jongens er weer. En de trainingen waren echt niet ligt. Dijkje op, dijkje af rennen en dat met een discipline waar je ‘u’ tegen zegt. Dat was overigens een extra winst die het WK opleverde: discipline en structuur in hun leven en zelfvertrouwen. Ze kregen echt een boost. Dennis stopte na jarenlang fors geblowd te hebben met zijn verslaving.’
Vlak voor het WK dreigde alles mis te gaan. De keeper was zoek en de spits zat in de gevangenis wegens uitstaande boetes. De keeper keerde uiteindelijk op tijd terug, maar de spits werd ondanks smeekbedes van Sander de Kramer aan justitie niet vrijgelaten. Zonder de oorspronkelijke spits vertrok het team begin juli naar Graz. Gelukkig bleek Dennis ook uitstekend te kunnen scoren. Het team won elf van de twaalf wedstrijden met 101 gemaakte doelpunten.
Na alle euforie op het WK werd de ploeg bij thuiskomst gehuldigd op het stadhuis en daarna volgde een rondrit door de stad. Dat was een prachtig moment, blikt de coach terug. Het heeft hem en zijn spelers verbaasd hoe veel aandacht er was voor hun spel. ‘Het was echt het gesprek van de dag. De jongens kregen allemaal aandacht van mooie vrouwen, er was zoveel waardering. Daarna vielen ze allemaal best even in een zwart gat. Ik ook trouwens. Het was zo’n geweldige tijd, ze werden als helden behandeld. Dan is het ineens weer vreemd om terug te keren naar de gewone wereld. Gelukkig hebben we onze herinneringen. Af en toe blikken we nog even terug op die fantastische tijd.’ Al blijft de uitslag zuur. ‘We waren de beste ploeg. We hadden moeten winnen.’
