Ik heb het artikel met verbazing én met een gelukzalig gevoel gelezen. Verbazing, omdat de bureaucratie, of beter gezegd de doorgeslagen controledrift, volledig uit de hand is gelopen. Ik heb beslist geen goede kennis van deze zorg, maar het is toch van de zotte dat deze ouders steeds weer moeten aantonen dat die zorg nodig is. Waar zijn wij mee bezig?

Mijn verbazing nam verder toe, toen in het artikel werd vermeld dat het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ) door deze maatregel vierhonderd van de ruim tweeduizend banen moet schrappen. Dat is twintig procent inverdienen door het schrappen van belachelijke bureaucratie. U mag uitrekenen hoeveel geld dit scheelt. Wij hebben in Nederland van alles dichtgetimmerd met regelgeving en controlesystemen. Kijk alleen al binnen onze sector naar aanbestedingsprocedures, zorgprocedures, afrekeningssystematieken, kwaliteitsprocedures, verantwoordingsregistraties, ga zo maar door. Daarmee zijn kosten -zonder dat wij ons dat beseffen- volledig uit de hand gelopen.

Ik lees vaak dat uitvoerders en verzorgenden foeteren op de managementlagen bij hun organisaties en instellingen. Deels hebben ze misschien gelijk. Aan de andere kant zien zij vaak niet dat organisaties en instellingen worden bestookt met regelgeving en verantwoordingseisen die intern meer toezicht en controle noodzakelijk maken. Dus ook meer managers. Allemaal voor de controle en de controle over de controle. Maar de oorzaak van die doorgeschoten controle ligt wel bij onszelf. Eén incident bij de jeugdhulpverlening of de zorg en wij burgers schreeuwen moord en brand, de media knallen er boven op, op zoek naar slachtoffers en schuldigen. Er moeten koppen rollen. Kamerleden eisen spoeddebatten (en hopen daarmee in NOVA te komen) en ministers kondigen onderzoeken en maatregelen aan.

Resultaat? Weer meer regelgeving, verscherpte protocollen en controle. We trekken weer een extra manager aan om alles intern te organiseren en om alles te kunnen verantwoorden. De consequentie hiervan is, dat bestuurders zich tegen alles willen indekken. Er worden zeer kostbare bureaucratische firewalls opgebouwd, waardoor eigenlijk het echte werk de strot wordt dichtgeknepen. In bijna alles wat wij met elkaar doen in dit land, is wantrouwen het uitgangspunt. Als burger vind ik dit een ziekelijke ontwikkeling.

Nu naar mijn gelukzalige gevoel, dat ik kreeg van het bovengenoemde artikel. Bussemaker wil terug naar het vertrouwen in de wijkzuster. Lees: terug naar het vertrouwen in welzijnswerkers, zorgverleners, jeugdhulpverleners. Hiervoor verdient zij, wat mij betreft, een standbeeld op Het Plein in Den Haag. Vertrouwen is namelijk zeer kostbaar. Als wij ons vertrouwen geven, omarmen en niet meteen moord en brand schreeuwen bij iedere ‘fout’ die gemaakt wordt, zijn een mediahype en hysterie bij Kamerleden simpelweg overbodig geworden. Met dat vertrouwen kunnen we misschien een klein beetje verandering aanbrengen in die bureaucratische controle. Dus ministers, burgemeesters en wethouders; ga ook voor dat standbeeld.  

Dik Hooimeijer (1954) is lid van de raad van bestuur van Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag, Zoetermeer en omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en speelt het niet altijd in op de tijdgeest.