Lees hier meer blogs van Tineke van Uden >>
Met name de rol van Twitter is veel besproken. Behoorlijke wat bekende en (on)bekende sociale professionals gebruiken dit medium dan ook om zich te profileren. Er wordt van alles getwitterd over doelgroepen, de Wmo en over conferenties (vooral héél véél conferenties.). Maar waarom kom ik zo weinig tweets van diezelfde mensen tegen, een uitzondering daargelaten, die zich uit durven laten over de huidige politieke ontwikkelingen? Hiermee doel ik uiteraard op de grote winst van PVV. Het puzzelt mij wat daarachter zit? Zou het een (on)bewuste strategie kunnen zijn in de hoop dat het probleem verdwijnt als we het negeren? Is er huiver om de anderhalf miljoen mensen kwijt te raken die gestemd hebben op een partij die grondwettelijke beginselen, zoals het recht op vrijheid van godsdienst, aantast?
Is het kwartje van de consequenties die dit heeft nog niet gevallen? Je mag criminele allochtonen in de knieën schieten, etniciteit registreren en op grond van een afwijkend kleurtje iemand preventief fouilleren. Of zijn die twitteraars, bang toekomstige ‘opdrachten’ mis te lopen wanneer zij stelling? Ik weet het niet, maar het verbaast me wel. Hoe willen we ons sterk maken voor burgers in de samenleving wanneer we het accepteren dat doelgroepen buitengesloten worden? Hoe kunnen we ons bezighouden met het opbouwen van wijken wanneer we een groot gedeelte van de bewoners negeren in onze tweets en commentaren? Het is niet zo raar dat veel van hen de aansluiting met het welzijnswerk missen en zich niet begrepen voelen. Wanneer de mensen in wie ze vertrouwen zouden moeten kunnen stellen zich niet uitspreken en sterk maken voor hen is het toch logisch dat zij zich ofwel terugtrekken uit angst, óf de eigen doelgroep gaan ‘verheerlijken’ als reactie op al die negatieve uitlatingen.
We communiceren veel over communicatie en houden ons druk bezig met benamingen die al dan niet gepast zijn. Je mag geen buitenlander, allochtoon, migrant, islamiet, moslim of nieuwe Nederlander meer zeggen… we zeggen niets meer, tenzij het binnen beleidskaders en projectmodellen is, dan is het veilig. Maar is het niet juist ook aan de welzijnswerkers om zich sterk te maken voor al die mensen die dagelijks hard aan het werk zijn om iets van hun toekomst te maken? Waarom gebruiken we dit medium niet om de beeldvorming te beïnvloeden over deze nieuwe Nederlanders? Overigens is het merendeel van deze medelanders hier geboren en langer in Nederland dan mijn blanke blauwogige neefje van 5 jaar, zo nieuw zijn ze allang niet meer.
Sociaal werk is vooral gebaseerd op solidariteit. Agogiek gaat over professioneel interveniëren in psycho-sociale veranderingsprocessen, maak dus gebruik van dit medium. Zelf doe ik dit door positieve berichten te plaatsen, met een gezicht erbij, in mijn tweets. Wil je meedoen plaats dan berichten op Twitter met de hashtag #TOPKOPPENFACTS.
Tineke van Uden (1965) werkte in haar gevarieerde loopbaan met
jongeren in de jeugdhulpverlening zoals opvangcentra, internaat, op
straat en in het sociaal cultureel werk. In het volwassenenwerk deed zij
ervaring op in de vrouwenopvang en stapte daarna over naar het
maatschappelijk werk. Inmiddels is zij zelfstandig onderneemster en
traint en adviseert organisaties rondom outreachende hulpverlening.
Daarnaast is ze parttime docent Sociale Studies ben bij Avans Hogeschool
’s Hertogenbosch.
