In Kippenvel interviewt journalist Maarten Dallinga zorg- en hulpverleners over een kippenvelmoment in hun carrière. Luister naar aflevering 10 via je favoriete podcastapp, zoals Apple Podcasts of Spotify.
Luisteren biedt de beste ervaring. Toch liever lezen? We hebben het interview voor je samengevat:
Kim Jolink (40): ‘Toen ik met hem startte, tweeënhalf jaar geleden, was hij 16. Een jongen die in de drugshandel zat en in het onderwijs was afgegleden. Hij verloor ook steeds meer de binding met thuis. Als maatschappij raakten we hem langzaamaan kwijt aan de criminele wereld. Een harde noot om te kraken, dacht ik. Ik voelde veel wantrouwen, tegenover iedereen.
Mijn eerste stap was aftasten en contact maken, verbinding proberen te leggen. Dat lukte steeds beter. Hij ging steeds meer delen wat er in hem omging en begon naar mij te luisteren. Dat gaf mij hoop. Ik dacht: dit is wel een jongen met wie ik kan werken. Maar hij nam niet zomaar afstand van het leven op straat. Het was een groot onderdeel van zijn identiteit.
Keiharde grens
Op een gegeven moment kwam ik op het punt dat ik dacht: als ik nu niet doorpak op dat stukje criminele ontwikkeling, dan blijft hij erin. Ik voelde aan alles dat ik op dat moment een keiharde grens moest stellen. Ik besloot naar hem toe te gaan en te zeggen: je weet dat ik in je geloof en dat betekent dat ik nog maar één ding kan doen en dat is een groot betonblok op het pad van je criminele ontwikkeling leggen. Dat betekent concreet dat ik je aanmeld bij een Veiligheidshuis TopX-geprioriteerde aanpak. Dat betekent dat je waarschijnlijk gestraft gaat worden, tenzij je de juiste keuzes maakt.
Ik vond het spannend, maar raakte hem niet kwijt. Hij zei: ‘Ik vind het niet leuk, maar snap waarom je dit doet.’ Hij werd door de aanmelding bij het Veiligheidshuis gevolgd en gemonitord. Uiteindelijk werd hij gepakt en kwam thuis te zitten met een enkelband. Ondertussen hield ik contact met hem, we bleven met elkaar in verbinding. Na een aantal weken begon hij in te zien: ik moet het echt anders gaan doen.
Bloemen
Op de dag dat mijn zoontje zes jaar eerder was gestorven, stond er ineens een bos bloemen in mijn woonkamer. Met daarbij een kaartje waarop hij had geschreven: als ik zie wie jij voor mij bent, had dit kindje de beste mama van de wereld gehad. Ik krijg daar nog tranen van in mijn ogen. Dat was gewoon waanzin! En vanaf dat moment is zijn traject als een speer gegaan.’
Het volledige verhaal hoor je in onze podcastserie Kippenvel.
