‘Ik wilde nooit kinderen’, vertelt Catherine Keyl aan het eind van het interview voor het magazine Zorg+Welzijn. ‘Ik dacht: ik kan het niet verdragen als zij net zo ongelukkig worden als ik was.’ Ze groeit op als oudste in een gezin met drie meisjes en voelt zich altijd een ongewenst kind. Het is vlak na de oorlog, ze is van 1946, en haar ouders hebben nog maar net verkering en geen rooie cent, dus zitten ze vast niet op een baby te wachten, schrijft ze in haar boek “Oorlogsvader. Een herinnering”, dat vorig jaar uitkwam.

In dat boek schrijft u: ‘Ik heb mijn jeugd als iets verschrikkelijks ervaren’. Wat was er zo verschrikkelijk?

‘Nou, verschrikkelijk… Ik kan nu ook zien dat mijn ouders hun best hebben gedaan, maar als kind voelde ik me ongewenst, niet geliefd en heel erg eenzaam. Ik had het gevoel dat mijn vader me niet mocht. Hij knuffelde me nooit, inmiddels weet ik dat dat voor heel veel vaders van die generatie geldt, en we botsten enorm. Hij had altijd alleen maar kritiek, ik kon nooit iets goed doen. Daarbij was er altijd spanning in huis want hij bekritiseerde, en kleineerde, mijn moeder ook. En zij was bang voor hem en absoluut niet tegen hem opgewassen. Vaak nam ik het dan voor haar op.’

Uw moeder was wel lief voor u, schrijft u. Maar dat compenseerde die kritiek van uw vader niet?

‘Nee, omdat ik denk dat je juist als meisje enorm opkijkt tegen je vader. Ik wel in elk geval. Dus ik vond het belangrijker dat ik van hem een compliment kreeg dan van mijn moeder, maar van hem kreeg ik het nooit. Integendeel. Als ik met een 8 op mijn rapport thuiskwam, was de reactie: waarom is het geen 9?’

Waar kwam het gevoel van eenzaamheid vandaan?

‘Niet alleen thuis was het niet fijn, ook daarbuiten niet. Op school en op straat werd ik gepest: uitgescholden, geslagen. Dat maakte eenzaam en doet ook iets met je zelfbeeld. Ik voelde me ook anders dan andere kinderen. Ik had bijvoorbeeld een hekel aan buitenspelen. Ik zat liever binnen te lezen.’

En met uw zusjes? Hadden jullie het samen leuk?

‘Nee, mijn ene zusje was tweeënhalf jaar jonger, maar zij was altijd twee handen op één buik met mijn vader. En mijn andere zusje, zij leeft niet meer, was negen jaar jonger, dus dat scheelde te veel.’

Vermoord

Ergens rond haar achtste jaar ontdekt Catherine dat haar grootouders van vaderskant, zijn vermoord. Ze informeert voorzichtig bij haar vader, wat haar grootouders dan hebben gedaan. Hij reageert kortaf met: ‘Ze waren Jood.’ ‘Wat is dat?’ vraagt Catherine. Maar daar krijgt ze geen antwoord op. Vervolgens vraagt ze het haar moeder. ‘Kind, je vader is Joods’, zegt zij. ‘Dat is een soort godsdienst, maar in de oorlog hielden ze niet zo van Joden. Dus wees verstandig en praat er niet over.’

Lees het hele interview met Catherine Keyl in Zorg+Welzijn magazine>>