Lees hier meer blogs van Tineke van Uden >>
Bovendien is het Nieuwe Werken goed voor de medewerker want deze kan een betere balans vinden in werk en privé. Mij lijkt overigens dat de oorzaak van eventuele onbalans bij de te hoge werkdruk ligt, niet in iemands privéleven.
Wanneer ik het Nieuwe Werken toepas op het bereiken van kwetsbare mensen in de samenleving heb ik nog mijn twijfels. De doelgroep wordt vaak omschreven als moeilijk bereikbaar of zelfs zorgwekkende zorgmijders. Stel nu dat ze de stap zetten hulp te gaan vragen, waar kunnen deze mensen dan naar toe? Spreekuren, het contact met de receptie voor het maken van een afspraak, een aanmeldformulier invullen? Dat blijkt ook niet voldoende te werken om kwetsbare groepen te bereiken. Het werpt juist extra barrières op voor de hulpvrager. Het is de directe aanwezigheid van een luisterend oor dat effectief blijkt te zijn.
Of zijn alle hulpverleners inmiddels zover dat ze probleemloos, zonder te weten om wie het gaat, op hun fietsje, in de bus of auto stappen om onbevangen op huisbezoek te gaan? En wat als de hulpvrager helemaal geen huis heeft? Wordt dan elke hulpverlener straathoekwerker? Wanneer er minder gebruikt wordt van een kantoor, moet de hulpverlener dan gaan leuren met de cliënt om ergens in een café of een wijkcentrum een rustig plekje te vinden voor een goed gesprek?
Ik ben, uiteraard, helemaal voorstander van Eropaf!. Maar ik zie bij het Nieuwe Werken dezelfde risico’s en parallellen als bij het gebruik van de begrippen zelfredzaamheid en eigen verantwoordelijkheid in het kader van Welzijn Nieuwe Stijl. Het klinkt zo vleiend om de cliënt en de hulpverlener alle vertrouwen te geven en deze zijn eigen agenda te laten bepalen. Net zoals het goed klinkt om te zeggen dat iedereen de regie moeten krijgen over het eigen leven en zo zelfstandig mogelijk moet kunnen functioneren.
Helemaal mee eens. En toch zit daar de grote valkuil. Het vraagt namelijk ook nabijheid. Het vraagt om terug kunnen vallen op anderen voor overleg en ondersteuning. Informatie kunnen krijgen over zaken waar je zelf niet uitkomt en informatie kunnen geven waarvan je weet dat het iemand anders kan helpen.
Uiteraard liggen er kansen in thuiswerken. Je kunt heel wat schrijf en registratiewerk thuis doen op een moment dat het jou het beste uitkomt. Maar ik wil alle organisaties, die overwegen het Nieuwe Werken in te gaan zetten, vragen om expliciet oog te houden voor de ‘onzichtbare’ hulpverlener. Het is nodig direct kleine en grote ethische dilemma’s, maar ook successen, te kunnen delen in het kader van kennisoverdracht. Misschien past bij het Nieuwe Werken ook een manager die als vliegende coach direct op zijn hulpverleners afgaat wanneer zij ruggespraak willen?
Tineke van Uden (1965) werkte in haar gevarieerde loopbaan met jongeren in de jeugdhulpverlening zoals opvangcentra, internaat, op straat en in het sociaal cultureel werk. In het volwassenenwerk deed zij ervaring op in de vrouwenopvang en stapte daarna over naar het maatschappelijk werk. Inmiddels is zij zelfstandig onderneemster en traint en adviseert organisaties rondom outreachende hulpverlening. Daarnaast is ze parttime docent Sociale Studies ben bij Avans Hogeschool ’s Hertogenbosch.
