Lees hier meer blogs van Anneke Krakers >>

Helaas kan ik mij hun uitleg nu niet meer herinneren maar sinds ik zelf sinds een tijdje bezig ben met creatieve verdienmodellen voor het welzijnswerk, kan ik me er wel in vinden. Subsidie krijgen is echt wat anders dan geld verdienen.

Een verdienmodel is onderdeel van een businessmodel. Met het businessmodel geeft het bedrijf aan welke waarde het voor de klant creëert, hoe ze dat gaat doen en in welke mate zij een deel van de waarde zich kan toe-eigenen in de vorm van winst.

Geld kun je verdienen wanneer je waarde levert. Diegene die de waarde ervaart en bepaalt is de klant, de eindgebruiker. Die moet er immers voor betalen en doet dit op basis van wat hij ervoor krijgt. In het subsidiemodel gaat het echter volgens een 1-2 tje tussen gemeente en welzijnsorganisatie waarbij de burger, klant volledig buitenspel staat. Terwijl de burger diegene is die de waarde ervaart. In mijn workshop ‘Bezuinigen? Creatieve verdienmodellen voor welzijn’ noem ik dit de ‘verbroken waardeverbinding’.

Zou het mogelijk zijn om deze verbinding te herstellen? Jeroen Hoenderkamp (adviseur bij PCkwadraat) doet in het essay Burgerkracht  een interessante veronderstelling:

‘Volgens adviseur Jeroen Hoenderkamp moet het mogelijk zijn om 60 procent van het aanbod van welzijnsinstellingen te laten financieren door de afnemers zelf.’ (Burgerkracht, pagina 51)

Dat biedt perspectief! Hoe vaak gebeurt het jou dat een tevreden klant graag met je wil afrekenen? Omdat hij het helemaal niet zo vreemd vind dat hij moet betalen voor jouw diensten. Of omdat jij hem gewoon goed hebt geholpen en hij je daarvoor wil betalen.

In mijn workshop kwamen er twee opvallende reacties:

1. Het zijn niet onze klanten die er moeite mee hebben om te betalen maar de welzijnswerkers zelf! Vervolgens ontspon zich een discussie over sociaal beleid, gelijkheid en kansen voor armen. Begrijpelijk natuurlijk. Maar zijn, in een zo sterk veranderende maatschappij, dit nog de pijlers waarop het welzijnswerk kan rusten?

2. ‘Of’, opperde een van de workshopdeelnemers, ‘zijn we zelf te onzeker over de waarde die we leveren? En dan is het maar de vraag of we überhaupt wat verdienen als de klant ons betaalt’. En dat zijn natuurlijk beangstigende gedachten. Toch is angst ook hier een slechte raadgever. Ik ben ervan overtuigd dat, als we onze energie en focus richten op onze klanten (welzijnsmarketing!), wij prima in staat zijn om vanuit passie en betrokkenheid waarde te leveren aan onze klanten. En de positieve prikkel die je krijgt van blije klanten voelt echt beter dan gezeur over subsidie 😉

Natuurlijk moeten we zorgen voor aantrekkelijke producten, lage instaptarieven en high end diensten afgestemd op de behoeften van onze klanten (meer daarover in een volgend blog) . Zodat we zoveel mogelijk klanten kunnen bedienen. In ieder geval die 60 procent. Mooiste zou zijn als die andere, belangrijke, 40 procent van de burgers support krijgt van gemeente of verzekeraar en alsnog met een eigen budget zelf kan bepalen voor welke waarde hij of zij wil betalen. Ik ben benieuwd naar jullie mening.

Anneke Krakers (1962) is sinds 2000 werkzaam als directeur bij een kleine welzijnsorganisatie. Het ondernemerschap zit in haar bloed: ze komt uit een ondernemersgeslacht met vooral bouwers in haar midden. Aannemers, schilders en timmerlui. Als maatschappelijk ondernemer maakt ze zich sterk voor de branche op lokaal en regionaal niveau en sinds eind 2007 ook op landelijk niveau. Haar onderneming WelzijnNederland helpt welzijnsorganisaties bij hun marketing en profilering.