Indiërs die je voor een euro een roos in de maag willen splitsen, Afrikanen die hun best doen een touwtje om je pols te strikken, in vodden geklede types die een kartonnen bekertje onder je neus houden met klaagzang, Oost-Europese vrouwen met een foto van kinderen die honger hebben enzovoort. Ik werd er echt niet lekker van. Als we op iedere vraag waren ingegaan had ons dat minimaal 300 tot 400 euro gekost. Vreselijk. Na thuiskomst ben ik gaan nadenken. Hoe kan het dat ik, die zich zo begaan voelt met de onderlaag, zo last heeft van irritatie.
Ook in Den Haag lijkt het een soort plaag te worden. Zozeer zelfs, dat de gemeente per januari 2013 een bedelverbod wil gaan instellen. Ook voor types die met een trekharmonica op een gammel stoeltje continu hetzelfde vreselijke deuntje laten horen. Gelukkig, weg met die ellende. Ze verstoren mijn genot en ik voel mij er onbehaaglijk bij. Dat is het goede woord bedacht ik mij dus op de bank. Onbehaaglijk. Hoe kan het toch dat in dit rijke land mensen moeten bedelen om te eten? Ondenkbaar toch?
Heeft mijn onbehaaglijke gevoel misschien iets met schaamte te maken? ‘Ik wel en zij niet’. Wellicht. En daarom irriteert het mij. Ik wil niet zien wat er wel is! Er is ernstige armoede. Als ik denk aan uitgeprocedeerde asielzoekers realiseer ik mij dat deze mensen van geen enkele voorziening gebruik kunnen maken. Er is hier en daar liefdadigheid maar uiteindelijk moeten ze toch geld zien te vinden. Werken mogen ze niet.
Een aantal van die mensen gaat dan maar bedelen. Ook zwaar verslaafden lopen inmiddels met een kartonnen beker omdat een autoradio jatten ook niet meer loont, noch lukt. En ook ik denk, laat ik daar heel eerlijk over zijn, als zo’n type voor me staat ‘ga lekker werken’. In de tuinbouw komen ze personeel tekort. Ik kom er eerlijk gezegd niet helemaal goed uit.
Maar het besluit tot een verbod op bedelen in Den Haag roept nu toch wel vraagtekens bij me op.
Bedelen is van alle tijden. Het is er altijd en overal geweest. Ik moet dat accepteren denk ik, net zoals het feit dat het in Nederland soms langdurig regent. En dat betekent dus dat ik regelmatig met armoede en onmenselijkheid wordt geconfronteerd. Dat is niet anders want het is er domweg. En nu ik er zo over denk, is het besluit van de gemeente Den Haag eigenlijk vreselijk. Omdat het meegaat in mijn eerste opwelling dat ik me er onbehaaglijk bij voel, dat ik niet wil zien wat er wel is en dat ik niet in mijn koopgenot gestoord wenst te worden door deze confrontatie. Het is het wegpoetsen van de realiteit. Dat wil ik niet en dat hoort niet.
