Mijn nummer 1 op mijn zomervakantieleeslijst van twee zomers geleden was zijn boek ‘Een poging iets van het leven te maken’. Een dagboek van een oude heer (toen 83 1/4 jaar oud en in deel 2 inmiddels 85) die zijn leven in het verzorgingshuis op een Adrian Mole- achtige wijze in een geheim dagboek portretteert. Mensen van mijn cohort weten dan precies wat ik bedoel.
Pseudoniem
Met al enige argwaan bij de schrijfstijl van Hendrik (hij heeft zijn roeping duidelijk net op tijd gevonden), las ik in de kerstvakantie dat er een deel twee zou verschijnen. Na het verschijnen van het boek werd er in de pers breed gespeculeerd over de schrijver Hendrik Groen. Net als ik vonden velen dat het boek te mooi was om waar te zijn (en ook te goed geschreven) en er werd gezocht naar de schrijver achter het pseudoniem. Ik had mijn fles wijn gezet op Kluun. Maar, zo berichtte de media eind april, Hendrik heet Peter Smet en is een 61-jarige docent van de muziekschool in Amsterdam. Daarmee is de magie een beetje verdwenen. Maar het goede nieuws is dat deze 61-jarige man, gezien de gemiddelde leeftijdsverwachting, nog ruim twintig jaar voort kan met schijven. Hendrik Groen merkt zelf op dat hij al twee jaar in reservetijd aan het leven is, maar we kunnen dus nog even door. Dit alles bevestigd het gevoel dat mij bekroop bij het lezen: het is wel een prachtige marketingstunt. Tegelijkertijd brachten zijn boeken mij terug bij de liefde die ontstond voor de doelgroep ouderen tijdens mijn stage als ziekenhuismaatschappelijk werker.
Een non en een hoer
Ik was meteen verkocht bij het horen van de vele levensverhalen, die soms met smaak en soms met groot verdriet werden verteld. Ik was onder de indruk van de opgedane levenswijsheid en de ontwikkelde coping strategieën die in het ziekenhuis niet altijd even effectief bleken. Ik was niet zelden ontroerd door het vertrouwen en genoot van de humor in de gesprekken die ik had met ouderen. En ik was enthousiast. Want wie krijgt er nu in één werkweek het levensverhaal van een non en een hoer te horen?
Unieke gebeurtenis
Ouderen zijn dé doelgroep van de toekomst. Maar ook van gisteren, vandaag en morgen. Oud worden, zoals we dat nu met elkaar aan het doen zijn, is een unieke gebeurtenis in de geschiedenis. Een aantal feiten kort op een rij:
– De levensverwachting heeft zich in de laatste 150 jaar verdubbeld. Dat is een grotere winst in levensverwachting dan de 5 duizend jaar die daaraan vooraf ging.
– Schattingen geven aan dat van alle 65-plussers die ooit hebben geleefd, de helft op dit moment in leven is.
– In 2030 is een derde van de Nederlandse bevolking 60+.
– Nog nooit werden we zo oud als nu. De eerste 135-jarige in Nederland is tussen 2000 en 2010 geboren
Opdracht
Enkele vragen die deze feiten oproepen zijn: Hoe worden we ‘goed’ oud?; ‘Hoe worden we zo gezond mogelijk oud’? en ‘Welke rol spelen ouderen in de samenleving?’. Ik denk dat u, als hulpverlener in het sociale domein, een opdracht heeft wanneer het gaat om deze grote groep nieuwe medelanders. Wijkteamwerkers, jeugdzorgwerkers, bedrijfsmaatschappelijk werkers: volgens mij staat iedereen voor de opdracht om na te denken over (gezond) oud worden en oud zijn. Voor een kennismaking zou ik u Hendrik Groen willen voorstellen. En, nog een geruststellend feitje, iedere week die wij leven worden er (gemiddeld) twee dagen aan onze levensverwachting toegevoegd. Genoeg tijd dus om te lezen, ook als er wegens doorslaand succes nog meer delen volgen.
