De vorige keer blogde Mariska over de rol van de buurtcoach >>

Ik was vorige week bij een oudere dame van begin tachtig. Ze woont zelfstandig, maar fysiek wordt het wel steeds zwaarder voor haar om haar eigen huishouden te doen. Ze zou echt baat kunnen hebben bij huishoudelijke hulp. Dat was de reden dat ze door de gemeente naar mij was verwezen.

Eenzaam

Toen ik bij haar op bezoek kwam, vertelde ze honderduit over haar geboorteplaats, haar jeugd, de plekken waar ze had gewoond, het vrijwilligerswerk dat ze altijd had gedaan. Maar gaandeweg het gesprek ging het erover dat mensen niet te vertrouwen zijn, dat de buren haar scheef aankeken, dat niemand haar accepteerde en dat ze geen contact meer met haar kinderen had. Ze leek me erg eenzaam. Ik vroeg wat door naar haar netwerk. Ze zat niet bij een vereniging. Er kwam nooit meer bezoek. De laatste huishoudelijke hulp die ze had gehad was alweer een paar jaar weg. ‘Die was niet te vertrouwen en bovendien rook ze naar rook’, zei ze tegen mij. Die hoefde ze dus niet meer.

Praatje op straat

Toen ik haar vroeg naar haar wensen werd het een beetje stil. ‘Ik hoef geen bezoek meer in mijn huis.’ En een huishoudelijke hulp voor twee uur per week, wat had ze daar nu aan? Die hoefde ze ook niet. ‘Ik voel me het beste als ik op straat een praatje kan maken bij de Albert Heijn en daarna ga ik weer naar huis.’ Ik ging weg. Ik beloofde haar om over twee weken terug te komen. ‘Wat ga je nu eigenlijk doen?’, vroeg ze me. Ik vroeg of ze het prettig vond als ik voor haar ging informeren of huishoudelijke hulp weer kon worden opgestart. Ze twijfelde. Ik maakte een nieuwe afspraak. Ik moest zelf ook eerst nadenken.

Vluchtige contacten

Als buurtcoach heb ik de opdracht om mensen met elkaar te verbinden. Ik geloof ook echt dat mensen gelukkiger zijn als ze ergens bij horen. Maar dit ziet er niet voor iedereen hetzelfde uit. Ik dacht aan sociologe R. Soenen. Zij heeft onderzoek gedaan naar vluchtige contacten in het alledaagse leven, zoals een praatje op straat of bij de bakker. Mensen die een gesprekje aanknopen als ze wachten op de bus. Zij ontdekte dat deze kleine ontmoetingen kunnen bijdragen aan een gevoel van gemeenschap, ergens bij horen.

De kracht van het alledaagse

Een praatje maken op straat, even aandacht aan iemand geven, kletsen over het weer, iemand groeten, een grapje of een glimlach. Soms vergeten we die kracht van het alledaagse sociale verkeer. Maar voor sommige mensen is dat wel het verschil tussen eenzaam zijn en het gevoel hebben toch ergens bij te horen.