Uit onderzoek blijkt dat slechts 30 procent van de verpleeg- en verzorgingshuizen ruimte biedt voor intimiteit van de bewoners. Dat betekent dat er in 70 procent van de instellingen dus niks geregeld is! Kortom: tijd voor actie! Ik besloot via Twitter een statement de wereld in te sturen. Het zal jullie niet verbazen dat hier meteen reactie op kwam. Maar wat mij betreft is het een serieuze zaak. Mensen moeten gezellig oud kunnen worden. Tegelijkertijd besef ik dat we het de verpleeg- en verzorgingshuizen niet makkelijk maken door de vele regeltjes die we vanuit Den Haag bedenken. Ik heb het kabinet gevraagd of we hier niet wat soepeler mee om kunnen gaan.
Het is tijd voor een andere manier van denken. We focussen ons nog te veel op zorg en het naleven van alle regeltjes en procedures die we daarbij bedacht hebben. Laten we ons in plaats daarvan eens meer richten op het ‘wel zijn’. Prettig leven dus! Meer gezelligheid in zorginstellingen. Een kaarsje op tafel, een wijntje voor het slapen gaan, ruimte voor huisdieren en dus ook ruimte voor seksualiteit en intimiteit.
De komende jaren zal er ook flink wat gaan veranderen als het gaat om de AWBZ, Wmo, jeugdzorg en de bekostiging van ziekenhuizen. Maar het is dus belangrijk dat we ‘het kleine’ als uitgangspunt blijven houden: ruimte voor gezelligheid, intimiteit en de persoonlijke wensen. Want naast het feit dat de bewoners er gelukkiger van worden, kan het ons helpen bij het betaalbaar houden van de zorg. Tevreden en gelukkige mensen zijn minder vatbaar voor ziekten en kwaaltjes. Zo vangen we twee vliegen in één klap: een tevreden mens en een betaalbare gezondheidszorg. Dus mijn motto is: ‘Gezelligheid kent geen (leef)tijd!’
Jammer Sabine,
dat je niet even in verpleeghuizen bent gaan kijken. Want waar in hemelsnaam heb jij ooit in een zorgintstelling een “Prettig leven dus!” gezien?? Misschien in privehuizen waar de überrijken kunnen zitten… Maar ” Meer gezelligheid in zorginstellingen. Een kaarsje op tafel, een wijntje voor het slapen gaan, ruimte voor huisdieren en dus ook ruimte voor seksualiteit en intimiteit.”?????
Sorry, ik werk als verpleegkundige in verschillende huizen. Het is hard werken. En een wijntje een huisdier, joh, hier is geen tijd voor. Privé kamers?? Mensen leven gescheiden na jaren getrouwd, geen kamers genoeg, geen plek genoeg.
Ga jij de beestjes voeren en uitlaten Sabine? Ga jij de wijntjes schenken? Zorg jij voor de kaarsjes en blaas je ze ook uit? Zorg jij voor de extra privé kamers, zodat de bejaarden samen kunnen zijn??
Sabine bedankt!
Beste Simone,
In de discussie over de verhouding zorgpersoneel op bewoners meng ik me niet. Daar heb jij verstand van. Maar de dagelijkse dingen die te maken hebben met een prettig leven, inspiratie, intimiteit, sociale contacten en leuke dingen hoeven toch niet alleen door het zorgpersoneel geleverd te worden. Daar kunnen buren, kennissen, vrijwilligers, familie etc. toch ook een rol in spelen. Zorg, en zeker het welzijnswerk, zijn er ook om dat te activeren. Onze welzijnswerkorganisatie wil daar voor staan. Met een heleboel vrijwilligers en met beeldschermoplossingen kun je best meters maken. Kwestie van omkeren van patronen. Succes.
Het is een leuk ideetje beste schrijfster.
Maar ik vind het niet echt realistisch wat er hierboven geschreven is. Ik kan amper de basiszorg geven laat staan dat ik met iemand eens een ommetje kan maken. 3 medewerkers op 30 bewoners is niet minimaal het is schandalig. Ik dacht dat in Nederland slavenarbeid is afgeschaft. Straks mag ik komen werken als ik er zelf voor betaal.
Het lijkt erop dat gezelligheid en intimiteit alleen is bestemd voor de jongeren en dit bij het bereiken van een pensioen gerechtigde leeftijd r ophoud.
Ouderen spreken ook niet graag over dit onderwerp wat maakt dat hun rechten op dit terrein ook niet tellen.
Het is belangrijk dat er mensen zoals Gerda en Sabine er zijn om de stemmen van deze groep te verwoorden.
In 2002 probeerde ik een clientvertrouwenspersoon projekt te slijten in een verzorgingshuis. Ik kwam terecht bij een dir, v. die me uitlegde waarom ze die zak met geld daarvoor niet wou en hoe zij clientgerichte zorg vertaalde.
Op ieder vraag van een client was het 1e antwoord ja. Ieder nee werd getoetst. Zo was er een vraag geweest van een oudere man met een veel jongere vrouw naar samen bewonen.
Ook dit was een ‘ja’ antwoord geworden. Mensen leefden daar in alle vrijheid.De directeur vertelde dat ze alle extra’s inhuurde en niet in huis nam. Dat schiep meteen meer vraag. Dit gold ook voor vrijwilligers teveel vrijwilligers gingen mensen allerlei zaken uit handen nemen die ze zelf nog konden doen.Het huis had ook geen geldgebrek, het meubilair van de directiekamer kwam van een ministerie 2e hands.
Hoe zo zo’n directeur geworden was, doordat ze als kind met polio ooit gehoord had, verpleging/zorg dat lukt je niet meer. Zij bewees dat het kon en hoe!