Lees hier meer blogs van MOVISIE >>

De moeder van mijn collega bevindt zich in een kwetsbare positie: lichamelijk gehandicapt, sinds drie jaar weduwe, aanleg tot depressie. In de strenge winter komt ze weinig buiten. Door de sneeuw durft ze de deur niet uit. Mevrouw belt vaak naar de huisarts met kwaaltjes. Deze schakelt uiteindelijk de ggz in en zegt tegen mevrouw dat er een aardige verpleegkundige komt voor een praatje. Maar er komt een jonge man, met een stapel papieren die allerlei persoonlijke vragen stelt. Hij praat over een psychiater en over dagopvang. Mevrouw schrikt zich rot en belt in paniek haar dochter. Dit wil ze allemaal niet, en ze is bang dat de man haar komt halen voor het dagcentrum,  waar ze niet heen wil. Als de man van de ggz terugkomt, vertelt ze hem dat hij niet meer welkom is. Er gebeurt verder niks meer. Gelukkig wordt het lente, gaat mevrouw weer meer naar buiten en verminderen de kwalen.

De dochter zit op het Wmo-congres en vertelt in een workshop dit verhaal. En vraagt zich af: waarom gelijk zo’n zware interventie? Waarom niet licht, dichtbij en activerend? Er staat een beleidsmedewerker van een gemeente op. Hij vertelt dat in zijn gemeente ouderenadviseurs werken. Ook is er een ouderenconsultatiebureau. Die zijn speciaal voor dit soort situaties en had op een lichtere en meer stimulerende manier met mevrouw het gesprek kunnen voeren. De beleidsmedewerker is nieuwsgierig en vraagt aan de dochter: ‘welke gemeente woont je moeder?’. Bij het antwoord van dochter verschieten ze allebei van kleur. Het is de gemeente van de beleidsmedewerker.

Een bijzondere samenloop van omstandigheden, zou je het kunnen noemen. Maar ook een treffende illustratie van de afstand tussen beleid, de uitvoering en ervaring ervan. ‘Tijdens dit soort ontmoetingen merk ik altijd weer dat ik als beleidsmedewerker zo’n eind van de praktijk af sta’, verzucht een deelnemer aan het congres.

Met het oog op de veranderingen die vanuit het Bestuursakkoord op gemeenten af komen, hoop ik dat beleidsmedewerkers de tijd vinden om in contact te blijven met de praktijk. Dat ze bijvoorbeeld burgers opzoeken die voorheen ondersteuning uit de AWBZ ontvingen, maar straks niet meer. Wat leeft er bij hen, wat zijn hun mogelijkheden en waar verwachten ze tegenaan te lopen? Maar ook dat ze in gesprek gaan met maatschappelijke organisaties: wat hebben zij in huis om hun bijdrage te leveren aan deze ontwikkelingen, wie is waar goed in? Dat betekent niet alleen dat de beleidsmedewerker eropaf moet. Ook (cliënten)organisaties moeten laten weten wat hen bezighoudt en zich actief opstellen richting de gemeente. Alleen door zo’n samenspel lukt het om de uitdaging van de komende jaren aan te gaan.

Marjoke Verschelling is projectmedewerker bij MOVISIE, bij de afdeling Hulpverlening en activering. Zij is bestuurskundige en adviseert gemeenten en maatschappelijke organisaties op thema als participatiebevordering, de Kanteling, vraagverheldering en cliëntenparticipatie.