Lees hier meer blogs van Jillis Kors >>

Na een aantal dagen achter elkaar te zijn gewassen en aangekleed ging op de volgende ochtend zoals altijd de deurbel. Mijn moeder kon blijkbaar aan de klank van de deurbel horen welke hulp er voor de deur stond. Op die dag schoot ze na het horen van de deurbel weg naar de meest afgelegen kamer in het huis. De hulp kwam binnen met een hard ‘goedemorgen mevrouw!’ en de strijd was geboren.

Met agressieve verwensingen benaderde mijn moeder de hulp. Die reageerde nors. Vanuit de overtuiging dat zij dit varkentje wel even zou wassen, vroeg zij mijn moeder vriendelijk maar dringend medewerking te verlenen. Dit gebeurde echter niet. Mijn moeder had haar besluit al genomen en er was niets of niemand die daar nog verandering in zou krijgen.

‘Dit huis is ook eigenlijk niet geschikt voor hulp aan patiënten’, opperde de hulp plotseling. Met verbaasde blik keken wij in de richting van de varkenswasser. Een woning zoals zo veel in Nederland, waarin nooit gebrek aan ruimte was geweest en faciliteiten voor hulp aanwezig waren was plotseling verworden tot een werkplek waar een professional zich niet kon redden. Na nog enkele opmerkingen van dezelfde strekking werd haar gevraagd om haar werk te staken, het pand te verlaten en niet nog eens terug te komen.

De volgende dag arriveerde een andere hulp. Binnen tien minuten was de patiënt gewassen en aangekleed en zaten we allemaal aan de koffie. ‘Wat een weer hè?’, zei ze. Wij konden allen maar beamen dat het een mooi weertje was die dag.

Jillis Kors, (Groningen, 1974), opleidingen Cultureel Maatschappelijke Vorming en Sociologie, is ontwikkelaar en uitvoerder van opbouwwerk en participatie projecten. Sinds oktober 2008 is hij opbouwwerker in Zwolle. De komende maanden schrijft hij over persoonlijke gebeurtenissen nadat zijn moeder is getroffen door dementie en zijn vader mantelzorger is geworden.