Het ging niet goed met Adil. Hij ging niet meer naar school, blowde veel, was al een aantal keren met justitie in aanraking geweest. Hij stond in de Nijmeegse top 150 – de beruchte lijst met risicogevallen. De ellende stapelde zich op. Net als zijn schulden. Zijn moeder wilde hem niet kwijt, maar was ook bang voor haar explosieve zoon. De argwaan tegen de hulpverleners was groot.
24-uurs begeleiding
Nu anderhalf jaar verder woont Adil bij Directe Zorg Nijmegen – aan de buitenkant een normaal appartementencomplex dat niet verraadt dat er jongeren met problemen wonen die 24-uurs begeleiding nodig hebben. Die onherkenbaarheid is voor Marokkaanse en Turkse families erg belangrijk. Met Adil gaat het veel beter. Hij heeft rust in zijn hoofd.
Vertrouwen
Said Echargui, coördinator en initiatiefnemer van Directe Zorg Nijmegen, won langzaam het vertrouwen van Adil en van zijn moeder. Adil gaf Directe Zorg Nijmegen toestemming zijn dossiers op te vragen en onderging een intelligentietest. Er bleek sprake van een licht verstandelijke beperking en een antisociale persoonlijkheidsstoornis. Echargui: ‘Geen makkelijke combinatie, in zijn ogen is iedereen tegen hem. Alles overkomt hem.’
Miscommunicatie
Twee jaar geleden begon Erchargui na jaren bij de Nijmeegse zorginstelling Pluryn te hebben gewerkt, voor zichzelf, met steun van zijn voormalige werkgever. Juist omdat hij zag hoe de reguliere instellingen er niet in slaagden om deze kwetsbare jongeren te bereiken. Miscommunicatie ligt voortdurend op de loer.
Beïnvloedbaar
Echargui kent schrijnende situaties. ‘Ik kom in gezinnen met vijf kinderen, waar iedereen verstandelijk beperkt is. Ook de ouders. Alles gaat dan mis. Deze jongens zijn zo beïnvloedbaar, zo kwetsbaar. Ze komen uit de gevangenis zonder te weten waarvoor ze hebben gezeten. Zij zitten bij rechtszaken en weten niet waar het over gaat. Ze zijn hun hele leven overschat. Ook door hun ouders, die vaak met hun rug naar de samenleving staan.’
Aansluiting
‘Was er maar eerder hulp geweest’, denkt Echargui bijna dagelijks. ‘Dan was deze jongens, deze families veel ellende bespaard gebleven. Het is volgens Echargui het gevolg van het Nederlandse systeem. Deze groep moest aansluiting vinden bij de reguliere zorg. Dat lukte dus niet. ‘Nu zijn we op een punt gekomen dat het uit de hand loopt, en dat het de staat misschien wel het vier- of vijfvoudige kost dan nodig was.’
Lees het hele verhaal in Zorg+Welzijn magazine van september 2017>>
