Eerlijk gezegd keek ik ervan op. Half maart publiceerde Movisie een groot onderzoek waarin geconstateerd werd dat wijkteams niet toekomen aan outreachend werken, aan het ontwikkelen en ondersteunen van burgerkracht, aan preventie. Dus wel druk, druk, druk. Maar niet met die zaken die de inmiddels roemruchte ‘transformatie’ teweeg zou brengen.

Je hoeft maar de tv aan te zetten of er komt wel iemand met het downsyndroom voorbij. Vaak in combinatie met Johnny, Barry of Chris. Ze zijn guitig, recht voor z’n raap en vooral aandoenlijk wanneer ze verliefd zijn. Echte knuffeldownies. Ik snap de aandacht ervoor eerlijk gezegd niet goed. Vooral ouders van kids met het syndroom van Down eisen een inclusieve samenleving waarin hun kinderen volwaardig mee kunnen doen. Waarom worden ze dan altijd zo exclusief gezellig neergezet?

‘Jazeker, en ook mooie initiatieven om kinderen met LVB te begeleiden, maar het is een allegaartje. Het is niet duidelijk of programma’s die worden gebruikt ook echt effectief zijn. Elke organisatie heeft zijn eigen programma opgezet, maar ze zijn niet getest.’

‘Voordat in zorg en welzijn echt anders en beter gewerkt wordt, zijn we drie, vier jaar verder.’ Dat zegt Yvonne van Mierlo, voorzitter raad van bestuur Movisie. ‘Decentraal betekent lokale beleidsvrijheid, maar de ondergrens moet wel worden bewaakt.’

Schuldhulp moet veel meer gaan over het voorkomen van financiële problemen, vindt Pieter Hilhorst. Hij is medeoprichter van het Goede Gieren Fonds, een coöperatie die mogelijkheden ontwikkelt voor alternatieve schuldhulpverlening. Drie andere deskundigen reageren op de ideeën.

Het zijn bij elkaar 127 paar ogen die de lezer het afgelopen jaar hebben aangekeken vanaf de groepsfoto’s van sociaal wijkteams. We vroegen publicist Jos van der Lans om de balans op te maken. ‘Het feit dat het voornamelijk mannen zijn die in problemen komen die door voornamelijk vrouwen worden behandeld, is kennelijk volkomen vanzelfsprekend.’

Mayim stuurde voor haar 17de verjaardag een zelf geknutselde uitnodiging naar 25 mensen. ‘Twee reageerden, maar kwamen uiteindelijk niet’, vertelt Michelle Rutten, moeder van Mayim. ‘De rest reageerde niet.’ Heeft ze geen vrienden? Mayim zit in een rolstoel, is spastisch, heeft een hartafwijking en een verstandelijke beperking

Het blijkt dat het voorste deel van de hersenen bij ouderen actiever is dan bij jongvolwassenen. Wellicht om de geheugenprestatie op peil te houden. Maar is dat deel te trainen en leidt het tot beter functioneren van die persoon?

Het interieur van het zonnige huis uit 1922 in het Noord-Hollandse dorpje Obdam is volledig gestript. Een klaptafel fungeert als keukentafel, de rest van het meubilair bestaat uit een bouwstelling. ‘Het begon met een wandje schrootjes vervangen’, zegt Irma Giling, welzijnsconsulent bij Wonen Plus Welzijn in Schagen. ‘We ontdekten dat er geen spouwmuur was en moesten vervolgens eigenlijk alles vervangen; muren, plafond en vloer. Ik zit al acht weken zonder keuken.

Interdisciplinaire samenwerking vereist uitwisseling. Ook van privacygevoelige informatie. Wat doe je als je extra expertise nodig acht, maar de cliënt geen toestemming geeft om informatie te delen?

Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat slimme stemassistenten op smartphones (zoals Siri en Cortana) maar schrale antwoorden geven op vragen over mentale problemen. Zo reageert Siri op de opmerking ‘Ik ben verkracht’ met: ‘Ik weet niet wat dat betekent.’

Ook Venray kent haar wijkteams. Zoals in Veltum. Maar dan moeten de inwoners het team wel weten te vinden. ‘Als we het alleen van het spreekuur moesten hebben, was ik natuurlijk niet tevreden.’

Piet is een veertiger met een forse hersenbeschadiging door een ongeval. Zijn werkzame leven is afgelopen, hij is zijn huis kwijtgeraakt en klopt aan bij het Catherijnehuis in Utrecht. Anja Haquebord, vertelt over de zoektocht naar wat zij en haar team voor Piet kunnen betekenen.

Welzijnsorganisaties worden met de komst van de grote groep nieuwe vluchtelingen voor nieuwe vragen gesteld. ‘Niet elke vrijwilliger is even geschikt.’

Langer thuis wonen. Door ouderen die al geïndiceerd zijn voor de Wet langdurige zorg. VerpleegThuis probeert het vorm te geven. Z+W liep een ochtend mee.

Ukijkt naar een stuk geschiedenis. Dat klinkt wellicht oneerbiedig, we bedoelen het tegenovergestelde. Aly van Beek nam 16 maart jongstleden afscheid als directeur van de MOgroep, de brancheorganisatie voor sociaal werk.

Als kwetsbare mensen vanuit de gevangenis terugkeren naar de maatschappij, is goede ondersteuning verre vanzelfsprekend. Maar wel zeer nodig. ‘Het ontbreekt aan een juridisch kader om mensen door te behandelen.’

Hoewel sociaal wijkteams helemaal achter het idee van zelfredzaamheid staan, tonen ze in de praktijk nog veel zorgzaamheid, ziet socioloog Thomas Kampen, onderzoeker aan de Universiteit voor Humanistiek. ‘Dat wijkteamleden toch gaan helpen, is vaak omwille van de snelheid.’

Niek is 23 jaar oud, eigenwijs en assertief. Dit zijn voor ons redenen om hem te helpen. Wij houden van eigenwijze, assertieve mensen. Maar veel professionals die wij spreken denken hier anders over. Die vinden het vooral vervelend dat Niek eigenwijs is. Zij brengen het naar voren als diskwalificatie en reden om hem niet te helpen. Of op zijn minst als reden om geen stapje extra voor hem te willen zetten. En dat extra stapje is wel nodig.