(Download het artikel van Gabriëlle Jurriaans onderaan deze blog)

Deze methodiek wordt momenteel breed geïmplementeerd. Niet alleen in Nederland maar ook in 23 andere landen wereldwijd, waaronder Iran en Japan. Dat zoveel landen deze methodiek omarmen heeft zeker te maken met de vele Randomised Controlled Trial onderzoeken, die wereldwijd uitgevoerd zijn en die zelfs bij follow-up na 2 jaar het effect van de methodiek aantoonden. Echter net als bij alle andere methodieken zijn er voor- en tegenstanders. Mensen die er euforisch over zijn en mensen die het helemaal niets vinden. Als we reëel zijn dan weten we dat geen enkele methodiek kan fungeren als Haarlemmer olie, een middel voor alle kwalen. Zo zijn er op Triple P dus ook best punten van kritiek te geven. Daar heb ik geen moeite mee, het helpt je om kritisch te blijven en je product te verbeteren.

Het kwalijke van het betoog van Gabriëlle vind ik echter dat feiten en vooroordelen door elkaar heen lopen en dat belangrijke feiten niet meegenomen worden. In deze snelle tijd met een overdaad aan informatie, waarin er nauwelijks tijd wordt genomen voor waarheidsvinding, bestaat het risico dat wat iemand roept, voor waar wordt aangenomen. Daarom wil ik er iets tegenover stellen, zonder in de verdediging te gaan.

Ja, het is een duur programma. Tenminste als je alleen kijkt naar de kosten van de trainingen. Maar het heeft ook bewezen kostenbesparend te zijn door op een populatiegerichte manier (op grote schaal) ouders gereedschap te geven om een positief contact op te bouwen met hun kind, gewenst gedrag te stimuleren en regels en grenzen aan te geven en te handhaven. Dat levert de samenleving goed functionerende burgers op.

Ja, het is een programma met een vaste structuur. Deze wordt gebruikt om de ouders handvatten te geven, die zij nodig hebben om concreet te benoemen wat zij als probleem ervaren, wat zij als mogelijke oorzaken van dit probleem zien, welk doel zij willen bereiken en hoe zij dat gaan doen. Daarvoor krijgen ouders verschillende strategieën aangereikt waar zij zelf uit kunnen kiezen. En hulpmiddelen om zelf bij te kunnen houden hoe effectief hun eigen handelen is m.b.t. het gedrag van hun kind. Binnen deze structuur heeft de professional volop vrijheid om aan te sluiten bij de behoeften en mogelijkheden van ouders.

Ja, het is een probleem dat sommige professionals deze methodiek opgedrongen krijgen vanuit de gemeente. Dat kun je echter niet op het conto schuiven van de methodiek. Vanuit Triple P is de manier van omgaan met mensen juist dat je ze goed informeert en de keuze bij hen laat, of het nu ouders of professionals zijn. Je probeert ze wel te enthousiasmeren door ze na te laten denken over wat de waarde van de methodiek zou kunnen zijn. Het is niet handig als deze fase wordt overgeslagen.
En ja, er wordt o.a. gebruik gemaakt van complimenten om kinderen te laten weten over welk gedrag je als ouder tevreden bent. Maar ook van praten met je kind, tijd en aandacht aan hem besteden , het goede voorbeeld geven, genegenheid tonen, duidelijke regels en consequenties voor ongewenst gedrag. Daarmee zetten ouders in op het bevorderen van competenties als communicatieve en sociale vaardigheden, het reguleren van emoties, ontwikkelen van autonomie en zelfredzaamheid en probleemoplossende vaardigheden. Ik vraag me af: in hoeverre verschillen deze competenties van de competenties die nodig zijn voor democratisch burgerschap?

Leonie Reumers is orthopedagoog, werkt als trainer/adviseur bij K2  en als landelijk Triple P trainer voor het Nederlands Jeugd Instituut. Zij is moeder van 3 zonen van 26, 22 en 17 jaar.