De vorige keer schreef Marcel Kolder over de veerkrachtige stad>>

Met de microfoonstandaard kan onze dochter op haar keyboard spelen en tegelijk songteksten opzoeken. Aan de flexibele standaard past haar iPad mini en microfoon. De hele middag zong het gezin in koor op de muziek van Justin Bieber en Justin Timberlake.  Nu vraag u zich af wat natte handdoeken en een microfoonstatief met elkaar te maken hebben? Nou alles! Ze zijn beiden namelijk hulpmiddelen voor onze dochter.

We hebben anderhalf jaar geleden een elektrische verstelbare douchestoel aangevraagd. U snapt het. Onze rolstoelafhankelijk dochter kan zichzelf niet douchen, noch rechtop zitten of zichzelf wassen. Voor de niet-ingewijden, een verstelbare douchestoel is een redelijke standaard WMO-voorziening.

Pgb-hulp

De douchebeurten hebben we tijdens die wachttijd opgevangen met een pgb-hulp die meehielp onze dochter elke week op een kampeerstoel te zetten, te bekleden met zes rolletjes handdoeken, en vast te houden, zodat de ander haar kon verzorgen. Anderhalf uur werk per douchebeurt, maar dankbaar werk. Ik heb uitgerekend hoeveel ik die extra hulp heb betaald vanuit het pgb-budget van onze dochter. Niet doorvertellen hoor. Je raadt het, we hadden daar de douchestoel van kunnen financieren.

Apparatsjik

Tja, die wachttijd op een voorziening. Laat ik het zo zeggen: Kafka is ons zorggezin niet zo goed gezind. We vragen ons maar ook niet meer af waarom het een muzieksite wel lukt binnen een dag met een oplossing te komen, en de gemeentelijke apparatsjik door de eigen doolhoven de weg naar ons gezin wel erg moeilijk vindt.

Toen Welzorg de douchestoel leverde, verscheen dezelfde brede glimlach bij onze dochter als op het moment dat het statief voor haar microfoon en iPadje bij haar werd afgeleverd. Haar wereld is gelukkig niet zo complex. Misschien is dat de les die ik graag aan Kafka meegeef. De emotionele eindwaarde blijft hetzelfde. Bij onze dochter dan, en een beetje bij haar ouders. Met of zonder complexiteit.