Ik ben opgegroeid in een arm maar warm nest. Mijn vader is jong gestorven, gewoon pech. Mijn moeder stond er alleen voor met vier jonge kinderen. Drie dochters van 9, 12 en 16 jaar en één zoon van 1. Er was de wil om vooruit te komen. Er was de trots om geen gebruik te maken van de bedeling. Al het geld dat binnenkwam ging naar het aller-noodzakelijkste. De kinderen hoorden daar, volgens mijn moeder, bij. Waar zij door pech werd teruggeslagen naar de armoe, wilde zij dat de kinderen de kansen kregen die zij vroeger heeft moeten missen. De lagere school kon ze niet afmaken, ze moest werken. Mijn moeder koos ervoor niets voor zichzelf uit te geven. Ze verstelde alles. Wij moesten kunnen meedoen. Ik kon op de voetbal vrienden maken en plezier hebben. Ik kon op judo om mijn boosheid te beteugelen. Mijn moeder zorgde voor veel boeken in ons huis en ik las en las. Ik las zoveel dat sommige andere kinderen mij plagend ook wel ‘Boekie’ noemden. Ik knokte mij vooruit. In het volle besef dat de kansen die ik kreeg te danken zijn aan mijn moeder, maar ook aan een overheid die het destijds mogelijk maakte dat kinderen in ieder geval konden sporten.

De kinderen van nu. Wie knokt er nu voor deze kinderen? Wie zorgt er nu voor dat ze een hobby wordt gegund? Of het nu om sport, scouting of cultuur gaat. Kinderen kansen geven, alle kinderen; een verantwoordelijkheid van ons allen. Ik zoek naar nieuwe wegen. Manieren om mensen sterker te maken. Het kan nu klein zijn.  Zoals een vrouw uit Landzaat die op eigen initiatief andere moeders in de armoede laat zien hoe je van een klein beetje geld je huis toch gezellig kunt maken. Het maakt mij niet uit. Als het maar werkt. Wat nu klein is kunnen we groot maken. We moeten het groot maken als we ons niet willen neerleggen bij armoede en uitzichtloosheid.