De vorige keer blogde Monique over het onderhandelaarsakkoord >>

In een herfstig zonnetje werd ik met koffie onthaald door Rico, Prissilla en Peter. Twee vrijwilligers en de bedrijfsleider. Rico en Prissilla werken er al tijden als vrijwilliger. Als leer- en werkplaats om zelfstandiger te worden, vertelden ze. Peter voegde eraan toe dat door het afschaffen van de vergoeding voor vervoer en subsidies naar en voor deze en dergelijke dagbestedingsactiviteiten het steeds moeilijker wordt de boerderij draaiende te houden. ‘Je kunt een dier adopteren als je wilt’, bood hij me aan.

Werkelijk alle creatieve mogelijkheden worden aangegrepen om mensen met een verstandelijke of lichamelijke beperking een zinvolle dagbesteding te kunnen blijven bieden. Dat is met de huidige transitie in de care niet eenvoudig. ‘Als ik hier niet meer zou kunnen werken, zou ik me snel eenzaam voelen’, begreep ik van Rico. ‘Werken op de Vosheuvel betekent voor mij dat ik leer communiceren met mens en dier’, voegde Prissilla daar aan toe.

Met veel enthousiasme zag ik hen ook aan het werk, niet bang voor de hond, koe en andere dieren. De bos wortelen die ik meebracht in plaats van een obligate bos bloemen, verdween snel het konijnenhok en de konijnenmaagjes in. Prissilla en Rico geven ook rondleidingen op de boerderij, ik zag met eigen ogen dat jong en oud zich uitstekend amuseerden onder de hoede van deze twee prachtige mensen.

Misschien moeten onze bewindvoerders ook daar eens een werkbezoek brengen, met de voeten in de modder leer je toch het meest. En misschien dat er dan een klein beetje meer begrip is voor de belemmeringen die het huidige beleid veroorzaakt voor deze groep mensen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de medewerkers in de gehandicaptenzorg, die elke dag weer het beste uit hun pupillen halen met steeds schaarser wordende middelen. Daarom hulde aan Peter en al die anderen!