De vorige keer blogde Cora over ruimte nemen >>
Een betrokken buurtbewoner, zelf ook mantelzorger, had het initiatief hiervoor genomen. Zo’n dertig mensen zaten rond de tafel. Vier verschillende mantelzorgers werden kort geïnterviewd over hun leefsituatie. Geen klaagzangen, nee, gewoon hun leefsituatie.

Schrijnend! Als je zonder werk bij je bejaarde moeder gaat wonen om voor haar te zorgen, blijft er weinig financiële ruimte over om iets voor jezelf te doen. Bovendien werd de denkruimte in het hoofd van deze man ingenomen door vragen waar hij geen antwoord op kreeg bij de betreffende loketten. Ruimte voor ‘werk’ werd opgeslorpt door rompslomp.

‘Maar we kunnen een maatje voor u regelen, of een vrijwilliger die even met uw moeder gaat wandelen’, waren suggesties die hij kreeg. Hij bleef nee schudden. ‘Het enige wat ik nodig heb, zijn duidelijke antwoorden en ik vind dat ik dat mag verwachten.’

Een gehandicapt echtpaar had in hun buurt een goed netwerk van helpende buren. Ze moesten nu verhuizen en een huis accepteren in een andere buurt… weg uit hun netwerk.

Paniek! Een andere vrouw stond op. ‘Jullie hebben het over “eigen regie” geven. Dan moet je als gemeente zorgen dat mensen de eigen regie kunnen nemen. Duidelijk zijn, regels vereenvoudigen of afschaffen, zorgen dat mensen geld hebben om dingen te regelen en zorg dat ze leren de dingen zélf te kunnen, desnoods met een coach.’

Op het laatst werd geopperd om een basisinkomen voor mantelzorgers in te stellen. Want wie geld heeft, heeft de regie! Leek mij een interessant plan.

Cora Postema is een van de sprekende mantelzorgers en zorgt voor haar man die in 2009 een ernstig herseninfarct kreeg.