Lees ook de blog ‘Arm zijn is een dagtaak’ over de vriendin van Wil >>

Mijn jeugdvriendin Sofie kwam een aantal jaren geleden in een faillissement terecht. Zij en haar man hadden wekelijks nog maar veertig euro te besteden. Inmiddels zit ze in een schuldsaneringstraject en dat heeft twee voordelen. Over twee jaar is ze van al haar schulden af én haar weekbudget is dan verhoogd. Naar wel zestig euro.

Altijd als ik met haar gesproken heb, ga ik weg met een hoofd vol verwondering over de armoede in Nederland. Maar de laatste tijd merk ik nog iets anders, namelijk mijn eigen ongemak over hoe om te gaan met haar armoede. Het lijkt zo simpel: een vriendin die leeft in armoede stop je toch wat toe!  Met haar verjaardag is dat nog eenvoudig,  dan geef ik een waardebon voor een groter bedrag dan ik normaal zou doen. Maar bij een bezoekje tussendoor zomaar geld geven? Het  zou mij een ongemakkelijk gevoel geven en haar waarschijnlijk ook.

Wat dan wel? Vaak neem ik een pakketje met lekkere dingen mee: kaasjes, noten, bijzondere koffie of thee, chocola, dat soort werk. Wetend dat ze van dat bedrag minstens drie dagen zou kunnen eten. Het blijft moeilijk!

En soms zijn er van die belerende gedachten die ik niet uit durf te spreken maar wel degelijk heb. Want, is het niet vreemd dat ze een kwart van haar weekbudget besteedt aan roken? Ze was gestopt, maar weer  begonnen toen de spanningen rond de schuldsanering haar te veel werden. Wat ook weer begrijpelijk is. Bovendien is ze veel te zwaar en stoppen met roken betekent onherroepelijk een heleboel kilo’s erbij.

Het gevoel van schaarste zorgt ervoor dat mensen anders handelen. Ze worden opgeslokt door kortetermijndenken. Lees hier meer >>

En ik zie nog meer. Elke dag vlees – van de kiloknaller – op tafel, biertjes en frisdrank in de koelkast maar een lege groentenla en fruitschaal. Wie ben ik om daar wat van te zeggen? Maar ondertussen heb ik er wel een oordeel over. Zou ik het anders doen? Ik denk nu van wel, maar weet niet hoe ik zou reageren op het continue gevecht om het hoofd boven water te houden en schuldenvrij te blijven. Wat Sofie wekelijks te besteden heeft, tik ik in drie dagen weg bij de Albert Heijn. Om nog maar niet te spreken van alle etentjes, kopjes koffie op een terras of de spontaan gekochte kleding-zonder- naar-het- prijskaartje-te-kijken.

Sofie kijkt inmiddels reikhalzend uit naar begin 2018. Dan is ze uit de schuldsanering en kan ze met een schone lei beginnen. Ze dubt nog over wat ze dan als eerste gaat doen: een feest geven of eindelijk een paar dagen weg met z’n tweeën. Van de ene op de andere dag hoort ze dan opeens weer bij de groep van  ‘dubbel inkomen/geen kinderen’. En neem ik weer gewoon een bos bloemen voor haar mee.

Wil Verschoor is manager Participatie en actief burgerschap bij Movisie.