In de vorige gastblog beschreef Marc van Dijck hoe hij het gesprek aangaat over eenzaamheid >>

Karin had al niet zoveel mazzel in haar leven maar dat ongeluk heeft haar geknakt. Naast de altijd aanwezige somberheid en fysieke pijn is ze nu ook nog overmand door verdriet.

Te zwaar

‘Ik ben er klaar mee’, zei ze vanmorgen in het buurthuis waar ik elke week ben. ‘Ik trek dit niet meer’, zucht ze tijdens de koffie. Ik vraag of ze even apart met me komt zitten. ‘Het leven is me te zwaar’, vertelt ze me. ‘Ik stop er eerdaags mee’, huilt ze, en vervolgens: ‘Ik kan er maar beter uitstappen.’

Pillen gespaard

Ze is niet ècht concreet maar het zijn niet mis te verstane bewoordingen. ‘Wat bedoel je nou Karin?’ Ze haalt haar schouders futloos op. ‘Zeg je nou dat je dood wilt?’ Boos antwoordt ze: ‘Ja! Ik wil dood, dan ben ik overal vanaf.’ Ik houd mijn adem in en vraag me af wat ik moet zeggen. ‘Serieus, heb je concrete plannen?’, vraag ik dan bezorgd. ‘Die heb ik niet nodig. Ik heb een hoop pillen gespaard. Of ik hang mezelf op.’

Wie gaat je dan vinden?

Ik schrik hier van. ‘Maar wie gaat je dan vinden?’ ‘Dat boeit me niet!’ ‘Jeetje, zo ken ik je niet Karin. Je bent altijd zo’n invoelende vrouw. Kijk me eens aan.’ Ze draait haar gezicht naar me toe. ‘Je hebt het momenteel erg zwaar hè. Eigenlijk al een hele tijd toch?’ Ze kijkt me verslagen aan en knikt. “Wil je echt dood, of wil je dat deze pijn stopt?’

Angel uit de misère

Karin begint te huilen. Ik leg mijn hand om haar schouder en wieg haar uiteindelijk een beetje heen en weer. ‘Er is niets meer aan zo. En ik mis Kenzo’, zegt ze. Ik knik, voel haar verdriet. We zitten samen even te zwijgen. ‘Vind je het goed als ik samen met jou ga onderzoeken hoe we die dikke angel uit je misère kunnen krijgen?’ Vraag ik haar dan. Ze legt haar hand op mijn knie en kijkt me met haar waterige ogen aan. ‘Dat is goed. Ik wil ook eigenlijk helemaal niet dood’, zegt ze. ‘Ik word alleen soms zo wanhopig. Dan zie ik echt geen uitweg meer.’ Ik knik en houd haar hand nog een tijdje vast. Stiekem vraag ik me af of ik haar wel kan helpen. Maar ik ga hoe dan ook mijn uiterste best doen.

Rian Meulenbroeks werkt inmiddels 30 jaar in de GGZ als activiteiten- en groepsleider.