De vorige keer vroeg Eline zich af: wat als ik was teruggegaan? >>

Zijn narcistische persoonlijkheidsstoornis zat niet alleen ons, zijn kinderen en zijn buren, maar met name hemzelf in de weg. Zijn benen hielden veel vocht vast waardoor ze opzwollen en de huid barstte. Vele wonden waren het gevolg. Zwachtelen voor een goede wondgenezing weigerde hij, steunkousen weigerde hij, goede wondverzorging weigerde hij, medicatie weigerde hij.

Eens per zes weken douchen

Overal een eigen plan in hebben en dat van ons wegwuiven. Wij waren immers niet intelligent genoeg om hem op de juiste manier te helpen, was zijn mening. Eenmaal per zes weken douchen was meer dan voldoende dacht hij, ook al liet hij zijn urine en ontlasting lopen.

Glashard liegen

De ambulance heeft regelmatig voor de deur gestaan na een valpartij, met nieuwe wonden en kneuzingen tot gevolg. Ook de politie stond regelmatig voor de deur, als er meldingen binnenkwamen van overlast. Vervolgens vertelde hij het personeel van de politie en de ambulance dat hij nooit zorg kreeg, niemand hem wilde helpen en naar hem om keek. Terwijl alleen wij al vier keer per dag langskwamen. Dat heeft mij regelmatig doen afvragen: wat zal er in zijn hoofd omgegaan als hij glashard liegt?

Verwonderd

Wanneer hij medicatie voor zijn ernstige jicht weigerde, ook al kwam de pus uit de wonden? Als hij weer op de grond lag met een hoofdwond tot gevolg, liggend in zijn eigen vuil, weigerend om naar het ziekenhuis te gaan? Ik heb mij vaak over hem verwonderd. Afgevraagd hoe iemand zich staande kan houden in een situatie als deze. Hoe iemand enerzijds constant hulpvragen heeft en de aanbiedingen vervolgens weigert.

Rotzooi opruimen

Ik weet nog dat ik korte tijd geleden voor hem stond, met een schort, plastic schoentjes en handschoenen aan om mij te beschermen tegen het vuil in zijn woning. Ik vroeg hem eens goed naar mij te kijken en te zien hoe ver de mensen om hem heen moesten gaan om hem te helpen. Ik vroeg hem waarom hij wederom, zo slecht ter been als hij is, naar boven was gegaan. Niet zittend op zijn traplift, maar staand om vervolgens te zijn gevallen met een slagaderlijke bloeding tot gevolg. Twee en een half uur zijn mijn collega en ik bij hem geweest om hem te wassen en de rotzooi op te ruimen.

Beloofd

Hij keek mij aan met zijn glimmende, blauwe ogen en bood zijn excuses aan. Beloofde dat hij niet meer naar boven zou gaan en goed incontinentiemateriaal zou dragen. Twee uur later melde mijn collega dat hij onderweg was naar boven. De volgende dag weigerde hij de incontinentie broekjes.

Gedwongen opname

Ondertussen was de aanvraag van een rechterlijke machtiging voor een gedwongen opname al in volle gang. Tot hij enkele dagen later wederom viel en al schreeuwend en slaand met zijn stok om hulp riep, liggend in zijn eigen urine en ontlasting. Het ambulancepersoneel heeft hem meegenomen naar het ziekenhuis. De lichamelijke controles hebben ze in de ambulance uitgevoerd, omdat de stank in huis zo groot was dat de broeders dit niet trokken. De situatie was en is onhoudbaar. Nu ligt hij in het ziekenhuis, wachtend op een plek op een psychiatrische afdeling of in een hospice. Want ja, het is nog niet duidelijk welke plek het wordt.

Eigen leven

Op 96-jarige leeftijd houdt hij nog steeds zijn eigen regie in handen en weigert momenteel vocht en voeding. Opnieuw verwonder ik me over hem. Zijn standvastigheid, alles zelf willen doen. Zou hij de strijd opgegeven hebben? Of is het niet eten en drinken zijn nieuwe strijd om te laten zien dat hij nog altijd zelf beslist over zijn eigen leven? Ik kan maar één conclusie trekken: het is hoe dan ook een strijd om zijn EIGEN leven.

Eline van Wijngaarden is wijkverpleegkundige bij QuaRijn