De vorige keer stelde Miesjel dat zorg niet gelukkig maakt >>

Zo heeft de behoefte aan controle opgeleverd dat bijvoorbeeld in de thuiszorg elke handeling in tijd vertaald is. Dat maakt dat je prachtig inzicht hebt in hoeveel steunkousen er elke dag aangetrokken kunnen worden door je medewerkers. Maar het maken van contact, het maken van een praatje en het bieden van een luisterend oor zijn niet zo goed SMART te maken. Terwijl de waarde van het praatje voor de bewoner vaak belangrijker is DAN dat de kous goed zit.

Race naar de bodem

Hetzelfde zien we nu gebeuren in welzijnsland. ‘Hoeveel welzijn krijg ik voor mijn geld?’ Wordt al gauw ‘Hoeveel trajecten/indicaties krijg ik voor mijn geld?’. Of hoeveel keukentafelgesprekken? En ik geef je op een briefje: er is altijd wel een organisatie die het in minder tijd kan doen dan de zittende organisatie. En aangezien continuïteit en vertrouwdheid niet SMART gemaakt kunnen worden, telt het niet in zo’n (w)aanbesteding. En zo wordt elke aanbesteding een dreigende aardverschuiving op lokaal niveau. En landelijk een race naar de bodem.

Steeds een andere winnaar

Immers: een andere aanbieder betekent andere loketten, andere medewerkers in de wijk, andere producten, andere processen, andere huisstijl, andere folders, andere telefoonnummers en andere werkwijzen. En tegen de tijd dat de bewoner eraan gewend is, staat de volgende aanbesteding voor de deur. Met mogelijk weer een andere organisatie als ‘winnaar’.

In control

De bewoner is er niet beter op geworden, maar we zijn tenminste in control. En dat is ook wat waard.

Waarnemen in plaats van meten

Al die smartdoelstelling zijn niet voor alle beleidsdoelen geschikt, ook al zou dat zo heerlijk zijn voor onze control-behoefte. Geluk en welzijn kun je niet echt meten. Geluk en welzijn moet je waarnemen.

Welke bestuurder durft het aan?

Daarom geloof ik dat onze kracht, en de toekomst, zit in het besef dat het grootste deel van ons werk niet te meten valt. En zo het al te meten valt, het geen benchmark kan zijn. Welke bestuurder durft het aan om het met de mond beleden vertrouwen in professionals om te zetten in het teruggeven van de controle aan de professionals, en er op te vertrouwen dat die het goede (proberen) te doen? Want hoewel de structuren, woorden en oplossingen steeds veranderen van bovenaf, blijven de vragen van onderaf hetzelfde: Zie mij, erken mij en soms: help mij… En ga dat dan maar eens smart definiëren…

Miesjel Spruit is Beleidsadviseur Ouderen bij Sterker sociaal werk in Nijmegen.