Wanneer dit interview plaatsvindt, gaat het de gelijknamige voetbalclub voor de wind. Na jaren  tegenslag doet het eerste elftal weer mee om de strijd voor de landstitel. Voor de bewoners van wijk Feyenoord, ten zuiden van het centrum en de Nieuwe Maas, een ontwikkeling om hoop uit te putten.

Armoedebeleid op deelgemeentelijk niveau is vrij uniek. Waarom is Feijenoord daaraan begonnen? ‘Feijenoord onderscheidt zich door de cumulatie en concentratie van problemen die in verband staan met armoede. Dat is de reden waarom de politiek-bestuurlijke wens is uitgesproken armoedeproblematiek centraal te stellen en van daaruit maatregelen te treffen. Drieëndertig procent van de huishoudens moet rondkomen van een inkomen tot 120 procent van het wettelijk minimumloon. Het gaat om 19.000 mensen. Zesenvijftig procent van hen is afhankelijk van een uitkering. In bepaalde straten is de helft van de huishoudens werkloos. Er zijn dus weinig rolmodellen. En mensen die het beter krijgen, verhuizen uit de wijk.
Onder degenen met een laag inkomen zijn veel alleenstaanden, zowel eenoudergezinnen als ouderen. Meer dan zestig procent van de bevolking is allochtoon en ruim negentig procent van de gezinnen met een laag inkomen is eerste generatie allochtoon. Onder hen zijn veel ouderen met een onvolledige AOW omdat zij niet altijd in Nederland hebben gewerkt. Taalachterstand is hier een van de grootste oorzaken van armoede.Hoopgevend is dat Feijenoord een relatief jonge bevolking heeft. Er is dus voldoende arbeidspotentieel. Jongeren zijn bovendien steeds beter opgeleid.’

Wat zijn de belangrijkste effecten van armoede die u ziet?
‘Als beleidsadviseur praat ik veel met professionals en bewoners(groepen), maar ik kom niet achter de voordeur. Dat maakte het voor mij in het begin lastig om de problemen goed te zien. Mensen noemen hun problematiek niet vaak “armoede”, het is taboe en vaak onzichtbaar. Ik ontleen mijn beeld van wat armoede is op wat ik hoor van professionals die wel achter de voordeur komen: kinderen die maar één paar schoenen hebben en zonder ontbijt naar school gaan, mensen die geen matras of geen meubels hebben, die bijvoorbeeld uitgezet zijn.

Armoede gaat vaak gepaard met psychosociale problematiek. Het is niet eenvoudig op te lossen, je moet veel verschillende dingen tegelijk aanpakken: huisvestingsproblemen, taalachterstanden, gezondheidsproblemen. Daarnaast is er vaak sprake van een soort passiviteit. Mensen die lange tijd in armoede leven of in armoede zijn opgegroeid, lijken niet in staat om zelf actie te ondernemen, zich te ontwikkelen of uit de situatie te vechten. Ze hebben een laag zelfbeeld. Soms zie je schrijnende situaties waarbij je vragen kunt stellen over het bestedingsgedrag. Een kind dat geen winterjas heeft bijvoorbeeld, maar wel een mobiel. Geld dat vanuit een morele plicht naar familie in het land van herkomst wordt gestuurd, terwijl er geen geld overblijft voor dingen die kinderen nodig hebben om zich sociaal te kunnen ontwikkelen. Dat doet pijn aan het hart.’

Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nr 4, april 2012.