Ik woon in een gemêleerde appartementencomplex in Utrecht. Met mijn kinderen van elf en twaalf, die niets liever doen dan klimmen (waarom mag ik niet op het elektriciteitshuisje?), stoeien, uitdagen, en tegen een bal trappen (oeps, weer dat ruitje kapot). Dat levert regelmatig gedoe op in mijn buurt. Door corona is er sprake van een absoluut dieptepunt.
Buurvrouw
Een week geleden stond een buurvrouw ontzettend boos voor mijn deur. Of de kinderen niet op haar bel willen drukken! Dat gebeurt wel eens als ze buitengesloten zijn in de hoop dat iemand de deur van een afstand wil ontgrendelen. Ik vraag hoe vaak dat gebeurt? Nou, toch wel een keer per maand. Eergisteren stond een andere buurvrouw in de tuin: ze vindt dat het nu echt moet stoppen! Wat? Dat balletje trappen tegen de muur. Dat dreunt zo door.
Regels
Hoe vaak en hoe lang gebeurt dat dan? Alle ouders hebben afgesproken om hun kinderen tot 14.30 binnen te laten om anderen niet te veel te storen. Na 15.00 uur mogen ze even buitenspelen. Diezelfde dag klaagde iemand op het gemeenschappelijke terrein tegen andere ouders dat kinderen daar niet mogen voetballen. Dat is vorig jaar afgesproken in de ALV. Maar de kinderen hebben met een paar buren in een hoek van de parkeerplaats een ballennet opgehangen. De kinderen kunnen zo veilig afgeschermd voetballen zonder auto’s te raken. Super creatief van die kinderen. Probleem dus opgelost? Nee, het mag niet volgens de regels.
Klagen
Gisteren kon ik me niet meer inhouden: Er is CORONA! Weten jullie wat dat betekent voor ouders met kinderen? De Marokkaanse ouders verderop werken allebei in de jeugdzorg. Die zetten zich nu keihard in voor gezinnen die het nu vreselijk moeilijk hebben en zij geven ook nog hun eigen kinderen les. Misschien kun je iets doen in plaats van klagen?
Spelen
En oh ja, het zijn kinderen. Ze willen jullie niet pesten. Ze willen gewoon spelen! Echt, ik ben er zo klaar mee. En toen kwam de climax: de touwen van het ballennet, de schommels, het basketbalnet, alles was doorgesneden. Door iemand die het blijkbaar heel erg zwaar heeft door corona.
Solidariteit
Op het nieuws hoor ik over mooie nieuwe initiatieven. Mensen zetten zich overal in voor elkaar. Gaat de wereld veranderen dankzij zoveel solidariteit? Onderzoek in Rotterdam bevestigt dit.
Ego’s
Maar waar dan? Wie dan? Hoe dan? In buurten waar men al voor de crisis goed voor elkaar zorgde? Zoals mijn lieve buren, vrienden en familie, de ouders van het voetbalteam. Die mensen doen er nog een schepje bovenop, hoe zwaar ze het zelf ook hebben. Maar voor veel anderen lijkt er niets aan de hand. Ze zijn alleen met zichzelf en de kinderen in de buurt bezig.
Sinds corona helpen de helpers meer, maar worden de ego’s meer ego. Helaas, mensen veranderen niet in tijden van crisis, je leert ze alleen beter kennen.
Sonja Liefhebber, adviseur Leren Professionaliseren bij Movisie.
Niemand zal ontkennen dat kinderen moeten kunnen spelen, zeker in deze coronacrisis. Alleen in deze column wordt de indruk gewekt dat bewoners aan hun eigen ego denken. Helaas is het spelen op de parkeerplaats al jaren geen spelen meer en is de hinder groot. Bewoners pleiten er dan ook voor dat de kinderen spelen in de nabij gelegen speelruimtes zoals het Maasplein aan de overkant. Deze ruimte is speciaal voor kinderen waar ze kunnen spelen incl. een voetbalkooi. Ook is er een speeltuin aan de overkant ‘de Zandloper’. Kinderen in de leeftijd van rond de 11 en 12 jaar kunnen daar zonder begeleiding naartoe. De rust zou dan voor zowel ouders en andere bewoners terug zijn.