In zijn vorige column schreef William over discriminatie als opdracht voor het jongerenwerk. >>

Het messengeweld onder tieners heeft al jaren onze aandacht. Miero Jongerenwerk is actief in Rotterdam en Boskoop, maar we volgen het onderwerp landelijk. Het kan immers overal gebeuren. En ook al jaren proberen we daar aandacht voor te vragen. We hebben een jaar of twaalf geleden een buitenwijk van Londen bezocht, waar het aantal steekpartijen onder tieners structureel hoog was. We hebben projecten bezocht en met professionals gesproken. Je hoeft geen rocket scientist te zijn om te weten dat de kans dat zo’n trend naar ons land overslaat groot is. Tegenwoordig door social media nog sneller dan ooit tevoren.

Had deze keer liever geen gelijk gehad

Ik krijg graag gelijk, maar deze keer had ik het liever niet gehad, want de trend is overgeslagen. Pas waren er minstens vier steekpartijen binnen vier weken onder tieners waarvan drie in Rotterdam. Elke week één. 13 juni waren de slachtoffers twee jongens van vijftien jaar. 28 juni een jongen van dertien. 8 juli een dertien en veertien jarige jongen. 13 juli was het slachtoffer een jongen van veertien. Daders: minderjarige jongens en meisjes. Die steekpartijen hebben het nieuws gehaald, maar niet alle steekincidenten zijn bekend, omdat niet elk slachtoffer aangifte doet als de verwonding niet te erg is. Vier slachtoffers in een maand die voor het leven geestelijk en soms lichamelijk beschadigd zijn. Vier families met angst en verdriet. Wat zorgwekkend is, is dat steeds meer tieners ‘gewoon’ met een mes op straat lopen en bereid zijn het leven van het slachtoffer en henzelf te verwoesten door een mes in het lichaam van een leeftijdsgenoot met toekomstdromen te boren.

Weinig aandacht voor dit probleem

Waarschijnlijk door corona heeft het probleem de afgelopen maanden minder aandacht gekregen. Het was ook even wat rustiger doordat minder jeugd op straat te vinden was. Aan die rust is nu een einde gekomen. Waarom dan nog zo weinig aandacht voor dit probleem? Waarom lijken de levens van deze kinderen er niet of minder toe te doen? Het haalt even een paar dagen het nieuws en verdwijnt dan weer alsof het nooit heeft plaatsgevonden. We leven in een tijdperk van hypes. De verveling slaat snel toe en dan moet de media op zoek naar een andere hype. Het messenbezit onder tieners is alleen geen hype.

Repressie alleen helpt niet

Er zijn wat ideeën over boetes en verboden. Alles wat helpt juich ik van harte toe, maar alleen met repressie gaan we het niet redden. Door wetenschappelijk onderzoek moeten we nog meer inzicht krijgen in het ontstaan van deze zorgwekkende ontwikkeling en hoe we het een halt toe kunnen roepen. Vervolgens kunnen we een integrale aanpak van repressie en zorg uitrollen. Het is veel te kort door de bocht om alleen dril muziek als oorzaak aan te wijzen en het vervolgens alleen nog maar daar over te hebben.

No knives, better lives

De jongerenwerkers zijn inmiddels projectmatig aan de slag gegaan om in ieder geval wat te doen. Flyers met facts en gevolgen, ‘no knives, better lives’ kleding en de presentatie die ze samen met de wijkagent op scholen gaan geven is klaar. Ze voeren nu al regelmatig gesprekken met jongeren op straat en zijn naar manieren op zoek om dialogen te organiseren. Ik weet het, het lijkt een druppel op een gloeiende plaat, maar als er alleen maar één tiener na contact met of informatie van ons heeft besloten om zijn mes thuis te laten of het niet te gebruiken, is het de moeite meer dan waard geweest.

William Miero is betrokken bij het jongerenwerk van MIERO als adviseur en coach.