Het klinkt altijd zo mooi: 'We zetten het gezin centraal.' Nogal wat beleidsnotities, congressen en glimmende boekjes beginnen er ronkend mee. Maar hoe verder je leest, luistert en huivert, hoe minder je een concrete uitwerking ziet. Sterker nog, vaker zie je dat het bij die ene zin blijft.
Vervolgens zijn er drie smaken. Wie goed leest en luistert ziet al snel dat de aandacht verschuift naar betere ‘sturing’ door de overheid, meer ‘ruimte’ voor professionals of een combinatie van ‘sturing’ en ‘ruimte’. De rol van het gezin is verder uitgespeeld. Het gezin is niet meer dan een mooie slogan om een (oud, maar weer nieuw) sturingsmodel te promoten. Of om (nog meer, want nog steeds te weinig) ruimte voor de professional te claimen.
