Inmiddels is het nieuwe er een beetje vanaf en de rust gelukkig wedergekeerd. Maar heel af en toe is er toch nog een momentje, vraag of situatie waar ik stiekem even om moet lachen. Van paardrijden bij zonsondergang als volgende afspraakje tot wat ze aan willen naar onze bruiloft als special guests.

Kletsen

Doordat enkele jongeren ’s ochtends moeilijk hun bed uit kunnen komen, gaat het gesprek over ochtendhumeuren. Ze zeggen zelf dat een ochtendhumeur een serieus medisch probleem is waar ze niks aan kunnen doen. Bij ons is natuurlijk bekend dat ze tot twee uur ’s nachts op hun telefoon zitten. Alle jongeren worden besproken, waarna ze vervolgens bedenken welke begeleiders een ochtendhumeur kunnen hebben. Ze gokken dat ik, doordat ik altijd vrolijk ben, nooit een ochtendhumeur heb.

Als Siebe aan de beurt is denken ze dat die misschien wél wat moeite met opstaan heeft. Ik moet lachen en fluister knipogend dat dat wel eens zou kunnen kloppen. Michael roept lachend: ‘Jij bent de enige die dat weet!’ Voordat ik iets kan zeggen haakt Kim daar verbaasd op in: ‘Natuurlijk niet gekkie, niemand ziet hem toch als hij ’s ochtends opstaat? Saar ziet hem pas als hij op de boerderij aankomt, net als wij.’ Als ik zie dat Michael met een grote grijns wil reageren gebaar ik naar hem dat hij zijn opmerking voor zich moet houden. Het is duidelijk tijd om weer aan het werk te gaan.

Zenuwen

Een week later komt Kim ‘s ochtends zenuwachtig binnen. Ze staat te draaien op haar benen en giechelt: ‘Kunnen we even kletsen op de gang?’ Ik knik glimlachend. Ik ga ervan uit dat ze zoals wel vaker even wil praten over haar vriendje Simon uit de groep en kriebels in haar buik, maar ze wilt iets anders vertellen. ‘Dat was echt dom van mij, ik weet waarom ze zeggen dat jij wel weet van het ochtendhumeur van Siebe’, zucht ze.

‘Jullie zien elkaar natuurlijk ook buiten werk en dan zie je hem soms ook ’s ochtends vroeg, toch?’ Ik knik voorzichtig. ‘Ik bedacht dat vanmorgen pas! Eerst dacht ik dat jullie elkaar alleen op werk kunnen zien, net als mijn vriendje en ik. Maar jullie kunnen natuurlijk zelf met de auto naar elkaar toe zonder begeleiding erbij.’ Ik knik en glimlach door deze vertederende gedachtegang en haar opklarende gezicht.

Vragen

‘Oke, mijn laatste vraag. Ik bedenk nu… dat jullie… misschien mag ik dit niet vragen maar euhm doen jullie dan ook… KUSSEN?’ Ze heeft haar hand al op de deurklink om met knalroze wangen terug te gaan naar de groep, bang dat haar vraag te ver is gegaan. Ik vertel haar even rustig adem te halen terwijl ik zelf snel bedenk waar de grens ligt. Ongepaste grappen kappen we altijd af, maar een eerlijke vraag wil ik ook eerlijk beantwoorden.

Ik leg uit dat wij net als andere mensen die een relatie hebben inderdaad soms kussen, als we niet op het werk zijn. Dan voeg ik toe dat ik het zal zeggen als een antwoord privé is. Ze zucht opgelucht en zegt: ‘Bedankt, ik ben super blij voor jullie!’ Dan glipt ze door de deur en ploft op de bank neer, tevreden naast haar vriendje. Ik kijk op de klok, de dag is pas vijf minuten begonnen. Na-grinnikend volg ik haar, benieuwd naar het volgende avontuur.