Lees hier meer blogs van Teun Hofmeijer>>

Omdat ik geen sociaal leven heb, struin ik dat soort gelegenheden af. Een slecht surrogaat voor een goed glas wijn in prettig gezelschap weliswaar, maar toch. Zo ook afgelopen week. De AbvaKabo had in de raadszaal van het gemeentehuis een forumdiscussie georganiseerd over de bezuiniging op de sociale werkplaatsen. Met als panelleden werkgevers, bestuurders van SW-bedrijven, politici en WSW’ers zelf. Op papier een mooie affiche.

Met een plak cake en een kop koffie nestelde ik mij achter in de zaal. Vlak bij de uitgang. Een gewoonte. Dat kan van pas komen. Het duurde niet lang voordat het gebruikelijke draaiboek van dit soort avonden zich ontspon. Een rondje zieligheid, een rondje onbegrip en tenslotte de grand finale: collectieve verontwaardiging. Ondersteund met verbaal tromgeroffel en applaus.

De dagen ervoor moeten inspannende tijden geweest zijn voor de organisatoren. Ze waren blijkbaar zo gefocust op het afwerken van het draaiboek, dat ze halverwege de avond nog steeds niet door hadden dat iedereen in de zaal het al met hen eens was. Werkgevers en de aanwezige bestuurders van de stad incluis. Op lokaal niveau weet niemand zich namelijk raad met de bezuiniging van Staatssecretaris De Krom.

 ‘Maar…als iedereen er tegen is, wat gaan we dan doen?’ klonk het op een gegeven moment uit de zaal. Die vraag was niet ingecalculeerd. De vakbondsmensen keken elkaar vragend aan. ‘Actie voeren natuurlijk!’, besloten ze na enige aarzeling. In een zaal vol medestanders het enige mogelijke antwoord. En het publiek joelde.

In gedachten zag ik het al voor me. De verbroedering in de bussen richting het Malieveld: ‘we gaan nog niet naar huis!’. De chaos bij de toiletten langs de A1. De spandoeken, de petjes, de fluitjes. Mensen met wel tien protestshawltjes om. De massale run op de gratis kroketten. En het immer klinkende ‘Actie! Actie! Actie!’. Prachtige affiche voor iemand als ik.

En toch bekroop me een naar gevoel. Gaan we hier de oorlog mee winnen? Is de WSW’er gebaat bij een dag gezamenlijk ‘tegen’ zijn? Verontwaardiging alleen spat zo makkelijk stuk op de bezuinigingsboodschap van dit Kabinet. Een regering die bovendien een broertje dood heeft aan boze linkse massa’s die zwelgen in het eigen gelijk.

Het verdere verloop van de bijeenkomst nam dat gevoel niet weg. Oplossingen uit de zaal als het instellen van quota’s voor bedrijven, zoals bijvoorbeeld in Duitsland, werden als niet realistisch afgedaan. En het punt dat de SW-branche wel erg veel overheadkosten heeft, kreeg geen duidelijk vervolg. Nee, actie. Dat moet het zijn. 

‘Huilen met de wolven’, concludeerde een ambtenaar na de forumdiscussie. Iemand die ik vaker tegen kom op dit soort bijeenkomsten. Blijkbaar geen sociaal leven. ‘Terrasje volgende keer dan maar?’, stelde hij voor. Fantastische affiche, dacht ik.

Teun Hofmeijer (1977) is opbouwwerker in Oldenzaal en bestuurslid van Code 2.0, beroepsvereniging voor opbouwwerkers en wijkontwikkelaars. Hiervoor was hij journalist in Zuidelijk Afrika, maar ook horecaportier, geluidstechnicus, fabrieksarbeider, secretaresse en marktkoopman bij de groente- en fruitmaffia. ‘Opbouwwerk is een logisch vervolg. Een fantastisch vak waar je door tussen mensen te staan en naar hun verhalen te luisteren zicht krijgt op het organisme dat “de gemeenschap” heet.’