In Kippenvel interviewt journalist Maarten Dallinga zorg- en hulpverleners over een kippenvelmoment in hun carrière. Luister onderaan deze pagina naar de podcast. Luisteren biedt de beste ervaring. Toch liever lezen? We hebben het interview voor je samengevat:
‘De vrouw was slachtoffer van belaging en stalking en had zich zelf aangemeld. Ze liep namelijk al jaren vast bij allerlei instanties die iets voor haar zouden kunnen betekenen, zoals politie en Veilig Thuis. Ze had al een aantal aangiftes gedaan, maar keer op keer voelde zij zich niet serieus genomen. Niet dat er niets gebeurde: de belager, die haar eerder ook had mishandeld, kreeg een gebiedsverbod. Maar haar huis lag niet in het gebied waarvoor het verbod was afgekondigd. Dan denk je: hoe kan dat? Nou, het gebeurt.’
Nachtmerries
‘Ze was inmiddels behoorlijk overspannen aan het raken. Dat er maatregelen waren opgelegd, nam de angst niet weg. Ze had iedere nacht last van nachtmerries, dan werd ze zwetend wakker. En ze moest het zelf zien te rooien, want ze woonde alleen.’
Niet alles laten zien
‘In de eerste gesprekken merkte ik dat de vrouw erg op haar hoede was. Ze tastte af: is dit een hulpverlener die mij serieus neemt, die mij hoort en ziet? Als ik een vraag stelde in de juiste richting, zag ik haar trillen. Het ene moment koos ik ervoor om door te gaan, het andere moment juist niet. Doseren. Om haar het gevoel te geven: ik zie het wel, maar je hoeft je niet meteen helemaal te laten zien. Je mag zijn wie je bent. Vanaf het begin af aan dacht ik: ik ga je een plek bieden waar je kunt zeggen wat je wilt zeggen.’
Gebiedsverbod
‘Bij deze cliënt koos ik ervoor om een hele rustige houding aan te nemen, mijn stemvolume aan te passen. En ik gaf haar erkenning, dat het heel normaal is om verontwaardigd te zijn over wat er mis was gegaan. Ik merkte dat dat haar hielp. Overigens lukte het ook mij niet om het gebiedsverbod gewijzigd te krijgen.’
Weer vertrouwen
‘Gaandeweg ging de vrouw veel meer delen en merkte ik dat ze weer vertrouwen kreeg in de hulpverlening. Ze raakte overtuigd van het nut te praten over haar problemen. Ik hielp haar meer inzicht in haar situatie te krijgen. Het contact werd ook steeds informeler, ze ging me aanspreken met “Adrie”.’
Meer dan veilig gevoeld
‘Aan het einde van het traject, toen ze bijna niet meer bezig was met wat er was gebeurd, zei ze: ik heb me bij jou meer dan veilig gevoeld. Het vertrouwen was terug. Collega’s zagen de tranen in mijn ogen. Het is zo mooi dat iemand die van zo ver komt, zo groeit.’
