In Kippenvel interviewt journalist Maarten Dallinga zorg- en hulpverleners over een kippenvelmoment in hun carrière. Luister onderaan deze pagina naar de podcast. Luisteren biedt de beste ervaring. Toch liever lezen? We hebben het interview voor je samengevat:
‘Wim was 76 en had de ziekte van Alzheimer en vasculaire dementie. Opvallend bij deze man was dat hij totaal geen ziektebesef had en dus ook niet het inzicht in wat de ziekte betekende. Wim ontkende simpelweg zijn dementie. Bij huisbezoeken zei hij altijd dat het goed ging.
Wilma voelde zich overbelast
Maar Wilma, zijn vrouw, had het zwaar. Ze gaf bij mij aan dat ze meer tijd voor zichzelf nodig had. Boodschappen doen moest altijd snel snel, omdat Wim anders misschien de straat op zou gaan. Ze voelde zich overbelast en begon over dagbesteding voor haar man. Dat leek mij een verstandig idee, ook vanwege het contact dat Wim dan met andere dementerenden zou gaan hebben. Dan kun je de – onbewuste – drang om je beter voor te doen dan je bent, even loslaten. Bovendien zou Wim bij de dagbesteding geheugentraining kunnen volgen, voor basale dagelijkse zaken als zelf je brood smeren.
Een plan
Hoe kon ik Wim verleiden om naar de dagbesteding te gaan? Wat vaak werkt is om een koppeling te maken met vroeger. Wim was vroeger manager bij een groot bedrijf en vertelde daar vaak en vol trots over. Samen met zijn vrouw maakte ik een plan.
De boel vlot trekken
Ik vertelde Wim dat de dagbesteding in het winkelcentrum bestuurlijk slecht liep en vroeg hem of hij het zag zitten om als een soort interim-manager de boel vlot te trekken. Wim draaide in zijn stoel, keek mij aan, waarop Wilma zei dat het echt iets voor hem zou zijn. Hij ging rechtop zitten, ik zag hem ‘aan’ gaan en Wim zei dat hij het een kans wilde geven.
Geluk is belangrijker dan de waarheid
Soms is het ongemakkelijk om een cliënt iets voor te spiegelen wat niet waar is. Maar het geluk van de cliënt vind ik uiteindelijk belangrijker dan de waarheid. Mensen met dementie hebben hun eigen waarheid en het grootste goed wat je hun kan afnemen is het gevoel dat ze erbij horen.
Aktetas en broodtrommel
Wim was helemaal in zijn nopjes op de dagbesteding. Ik was er de eerste keer bij en zag dat Wim zijn aktetas en broodtrommel had meegenomen. Hij werd als ‘interim-manager’ meteen naar het kantoor geleid, waar hij het verzoek kreeg om – oude – notulen door te nemen. Hij pakte zijn kladblok uit zijn tas, maakte aantekeningen, het was alsof Wim daar gewoon hóórde. Vanaf dat moment ging hij met heel veel zin naar de dagbesteding – in plaats van heel veel tegenzin. En Wilma was blij dat ze weer meer tijd voor zichzelf kreeg. Hier doe je het voor.’
De namen in dit artikel zijn omwille van privacy gefingeerd.
