En omdat het werk nogal onverwachte situaties met zich mee kan brengen, is het ook een must om je conditie op peil te houden. Niet zozeer omdat je snel weg moet kunnen rennen voor je cliënten, maar om te voorkomen dat je achter de feiten aanloopt, zoals vanmiddag anders gebeurde.
Het zit zo: bij cliënte Hulya komen morgen acht vrijwilligers via de stichting Present klussen. Helemaal super, want het huis dat ze toegewezen heeft gekregen, is behoorlijk uitgewoond. Al geruime tijd geleden, ik bedoel: ruim op tijd, hebben we bijzondere bijstand aangevraagd om materialen voor deze klus aan te kunnen schaffen. De aanvraag is toegekend en hoewel eerder deze week duidelijk werd dat er iets mis was gegaan met de betaling, heeft Sociale Zaken me verzekerd dat het goed zou komen. Het geld staat voor vrijdagmiddag op Hulya’s rekening. Nu het vrijdagmiddag is, verrast het me eigenlijk nauwelijks dat het geld er niet is en evenmin dat Hulya’s consulente afwezig is en dat haar collega’s niet te vermurwen zijn om alsnog een kasbetaling te doen en het overgemaakte bedrag terug te laten storten.
Plan B dus maar uit de kast trekken en ons eigen mannetje bij de gemeente inschakelen. Zijn commentaar: ‘Zet zo snel mogelijk in de mail om wie het gaat en waarom het nodig is en kom direct hierheen, want de kas gaat vandaag eerder dicht.’ Als een cavia rennen mijn vingers over het toetsenbord. Zonder mijn tekst na te kijken druk ik op ‘verzenden’ en dan sprint ik naar het Stadskantoor. Rennend is vanaf onze werkplek het snelste, met de fiets of auto moet je zo’n omweg maken dat je er zelfs op gewoon wandeltempo sneller bent. Bij de ingang staat ons mannetje al te wachten. Een print van mijn mail zit inmiddels aan een intern formulier vastgeniet met daarop de handtekening van een soort chef.
Boven Balie 12 brandt een lamp, dus die is open. Dat klopt inderdaad, maar de dame achter deze balie mag geen kasbetalingen doen. Ze verwijst naar Balie 14. Daar zitten en staan maar liefst vijf medewerkers achter, dus dat stemt hoopvol. Misplaatst, zo blijkt al snel, want ze volgen via het computerscherm een instructie en kunnen nu verder niks. Balie 5 wellicht. Het plan dat ons mannetje en ik intussen gekscherend maken om de boel hier maar gewoon te overvallen, hoeven we gelukkig niet in praktijk te brengen, want aan Balie 5 treffen we een uiterst welwillende medewerkster.
Even later sta ik met de benodigde euro’s buiten. En met een kopie van het formulier dat ik zelf moest ondertekenen, dat ons team nu geld geleend heeft van het team van ons mannetje. Soms denk ik: aan deze onzin doe ik niet meer mee, maar het heeft ook altijd wel wat. Je moet de lol van dit soort dingen ook in kunnen zien. Schuldenaar is blijkbaar ook een rol die je in dit werk aan moet kunnen nemen. Maar die van bankier ook, dus ik ga maar eens uitbetalen, zodat we morgen toch gewoon kunnen klussen!
Astrid Bosman (1973) is maatschappelijk werker en sociologe. Zij is onder meer werkzaam geweest in de jeugdhulpverlening en de dak- en thuislozenopvang. Nu is ze namens een instelling voor Algemeen Maatschappelijk Werk actief in een OGGZ-team. Astrid heeft Vooral affiniteit met OGGZ-doelgroep en de beleidsvraagstukken rondom de organisatie van zorgprocessen en logisch handelen.
