Wij hadden een prachtig huis gehuurd van een ouder echtpaar. Mooi gelegen, geweldig uitzicht, heerlijke terrassen en zeer leuke details, maar het lukte ons niet om dit aan de verhuurders duidelijk te maken. Jammer, want wij wilden hen zo graag complimenteren. In kleine restaurants liepen wij hier ook tegen dit probleem aan. En ook het boekje ‘Italiaans op reis’ bood zeker niet altijd uitkomst.
Afgelopen vrijdag las ik een artikel in de Volkskrant over inburgering: ‘Allochtoon leert geen correct Nederlands op cursus’. In het stuk werd de zin ‘Ik bakker gaan’ als voorbeeld van krom taalgebruik genoemd. Opgemerkt werd dat dit geen belemmering is om het inburgeringsdiploma te behalen. Wethouder Wallinga uit Enschede pleit daarom voor het invoeren van verschillende taalniveaus.
Ik wil daar twee dingen over kwijt. Allereerst vind ik het een goed initiatief om verschillende niveaus te introduceren. Op die manier kunnen inburgeraars zich op maat ontwikkelen. Maar ik lees ook in het artikel dat ook inburgeraars teleurgesteld zijn over het taalniveau. U leest het goed: inburgeraars zijn teleurgesteld! MOOI is in Den Haag ook betrokken bij inburgering en alle mogelijke leertrajecten en cursussen voor allochtonen. Wat mij opvalt, is dat mensen zo graag willen leren. Dit in tegenstelling tot een algemeen heersend beeld in de samenleving, dat allochtonen niet willen meedoen in onze samenleving. Dit herken ik in de dagelijkse praktijk absoluut niet.
Wel zie ik alle mogelijke wet- en regelgeving, waardoor sommigen niet kunnen of mogen meedoen. Organisaties en overheden werken soms zeer traag en stroperig. Dat leidt tot onbegrip en uitval. Maar de ervaring, dat mensen zo graag willen, vind ik zeer bemoedigend. De absolute meerderheid wil wel degelijk meedoen in onze samenleving. Mijn advies aan minister Van der Laan en aan de Haagse politiek: Zet hoog in op dit bemoedigende beeld. Regel dat iedereen die zich wil ontwikkelen, zich daadwerkelijk op zijn of haar niveau kan ontwikkelen. Bezuinig daar geen cent op. Kieper liever de ondoordringbare regelgeving overboord. Dat scheelt veel geld!
Dan mijn tweede opmerking. Die ligt in het verlengde van het voorgaande. Er zijn mensen die beperkte leercapaciteiten hebben, maar ook zij willen op hun niveau de taal leren. Het behalen van een diploma is voor hen een geweldige aanmoediging om mee te doen. Het artikel legt jammer genoeg de nadruk op wat inburgeraars niet kunnen. Waarom niet op wat ze wel kunnen? Ook al is het nog gebrekkig. Ze investeren in zichzelf en de samenleving. Waardeer dat!
Ik was al heel gelukkig geweest als ik tegen die aardige verhuurders van ons huisje op Sicilië had kunnen zeggen: ‘Huisje heel prachtig, wij genoten heel veel van. Ons vakantie goed’.
Dik Hooimeijer (1954) is lid van de raad van bestuur van Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag, Zoetermeer en omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en speelt het niet altijd in op de tijdgeest.
