In het rapport ‘Naar autonomie, verbondenheid en een gezond leven’ legt de commissie, onder leiding van zorgeconoom Jeroen van Roon, de nadruk op de eigen regie en verantwoordelijkheid van cliënten.
Professionele ruimte
Bij zorgaanbieders zou de ambitie meer moeten zijn om vanuit professionele autonomie bij te dragen aan de langdurige zelfstandigheid van cliënten. Daarom dient de professional meer ruimte te krijgen voor ondernemerschap om in te spelen op de persoonlijke situatie van cliënten en te sturen op een gezonde levensstijl.
Niet meer passief
De samenwerking tussen mantelzorgers en zorgaanbieders verloopt te weinig soepel. ‘Professionele superioriteit’ maakt dat veel zorgaanbieders nog te weinig oog hebben voor de mogelijke bijdragen van mantelzorgers. Volgens de commissie moet er een einde komen aan de passieve rol van zorgaanbieders, die van de overheid de hoeveelheid en aard van de productie krijgen opgedragen.
Cliëntvolgende financiering
Zorgverleners dienen meer in dialoog met de cliënt te sturen op cliënttevredenheid en zo de kwaliteit te verhogen. De commissie pleit voor het handhaven van cliëntvolgende financiering, zoals persoonsgebonden budgetten. Het afhankelijk maken van verzekeringspolissen van de levensstijl van de cliënt, ziet de commissie als iets dat bespreekbaar is.
Individualisering
Ook stelt ze voor een deel van de AWBZ-premie te individualiseren en om te vormen naar wat ze noemt ‘zorgpensioensparen’. Want, zo meent de commissie: ‘Burgers zullen zorgvuldiger omspringen met door henzelf opgebouwde reserves, dan met zoiets als een anoniem collectief AWBZ-fonds.’ In combinatie met een ‘no claim’ en eigen bijdrage kan dit pensioensparen bijdragen aan een gezondere levensstijl, aldus de auteurs.
Rol overheid beperken
De overheid zou veel meer aan de burgers, professionals en sector over moeten laten en niet meer het hele zorgaanbod moeten sturen, menen Van Roon en zijn mede-auteurs. De overheid zou zich dienen te beperken tot de rol van toezichthouder op de zorgmarkt. Om de marktordening toekomstvast te maken is er keuze uit twee modellen: het vrije ruimte-model en een gebiedsgebonden concessie-model. In het vrije-ruimtemodel kunnen cliënten hun eigen aanbieder kiezen uit meerdere partijen en beschikken daarvoor over cliëntvolgende financiering. In het concessiemodel krijgen samenwerkingsverbanden van zorgaanbieders een marktvergunning op wijkniveau voor een periode van bijvoorbeeld vijf jaar.
Zie verder: Actiz, ‘Meerwaarde ouderen- en thuiszorg voor samenleving
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Bron: Foto: ANP/Ed Oudenaarden
lipomen.nl zoekt Helena Kampinga ivm haar strijd tegen lipomen. Zou je contact willen zoeken via http://www.lipomen.nl
Helena, ik ben het helemaal met jou eens, een goed stukje.
Onze dochter heeft de zeldzame ziekte TRAPS, helaas is voor haar geen medicatie meer die haar helpt vooruit te komen.
Ik voel mij soms erg schuldig als ik artikelen en bezuinigingen lees voor chronisch zieken.
Dit vind ik heel erg, dat er voor hun een moeilijke maatschappij is en zij aan de kant worden gezet.
Dit is volslagen verwerpelijk, als verzorgende in de wijk zijn het meestal patienten die oud en chronisch ziek zijn, die niet de mogelijkheid hebben om de verantwoordelijkheid te nemen. Wij kijken al of iemand meer of minder hulp nodig heeft, ja ook minder. Maar het is een illusie bij deze patienten organisatie dat ze zonder hulp kunnen.
En weer de mantelzorg, deze is al overbelast, het spitsurengezin, het zorgen voor je eigen kinderen, de vrouw die meer uren moet werken, eigenlijk gedwongen wordt (Taskforce deeltijd plus) en als klap op de vuurpijl moeten we werken t/m 67 in plaats van de leeftijd te verlagen t/m 60, waar zijn de idealen van de 70-jaren gebleven toen we stelden dat de voortschrijdende automatisering juist minder en korter werk tot gevolg zou hebben. Deze groep ouderen zou een helpende hand uit kunnen steken maar niet alsa ze langer moeten werken, in de thuiszorg waar ik overgens met plezier werk is zowel geestelijk als lichamelijk zwaar, dit geld voor de meeste verzorgende beroepen.
Verder hebben we terecht minder kinderen, meer kinderen zouden een te groot beroep doen op het milieu.
Dus in de prullebak met dit rapport, geen bezuinigingen op de zorg, laat de rijken de crises betalen, bij ons valt niets te halenh.
Atte Houtsma; oudere jongere (57) en co-ouder van een zoon van 14.
Een artikel als dit roept bij mij, als chronisch patiënte, altijd zeer gemengde gevoelens op. Zeker, het is belangrijk dat mensen goed voor hun lichaam zorgen. Niet alle ziektes zijn daarmee echter te voorkomen. Ik heb een genetisch bepaalde ziekte. Daar valt niets aan te voorkomen. Gezond leven is mijn streven, maar het zal mij niet meer gezondheid opleveren, want mijn (zeldzame) ziekte is progressief. Het lijkt er zo langzamerhand op alsof ziek zijn een zonde is. Helaas bestaat er geen verlossing voor hen die niet door eigen schuld ziek worden. Het zou goed zijn als er ook aandacht zou zijn voor mensen met ziektes die niets te maken hebben met een gebrek aan eigen verantwoordelijkheid.
Helena Kampinga