Door Carolien Stam – Staatssecretaris Bussemaker heeft een bandbreedte ingevoerd voor de

zorgzwaartepakketten. Daarmee wil ze de overgang tussen twee zorgzwaartepakketten, en vooral de financiering ervan, voor cliënten en zorgaanbieders aanpassen. ‘Niet de ultieme oplossing,’ aldus Jaap Knoppert, woordvoerder van brancheorganisatie Actiz. ‘De kloof tussen de zwaardere zorgbehoefte in een specifiek pakket en de financiering ervan blijft bestaan.’

Nieuw
Per 1 januari 2009 wordt een nieuw financieringssysteem volgens zorgzwaartepakketten (zzp’s) ingevoerd. De zorgzwaarte van de cliënt bepaalt het budget, niet meer – zoals nu – het aantal bedden per instelling. In het zorgzwaartepakket staat beschreven hoeveel uur en welke zorg de cliënt nodig heeft. De bandbreedte in zorguren van tien procent moet een meer aangepaste overgang van het ene pakket naar het andere pakket betekenen.

Budgettair neutraal
Maar het nieuwe systeem moet ‘budgettair neutraal’ ingevoerd worden. ActiZ- directeur Aad Koster zei in september in Zorg+Welzijn dat de werkelijke zorgkosten, die gekoppeld worden aan de zorgcategorie waarin de cliënt valt, zo’n tien procent hoger uitvallen. ‘Of het budget moet omhoog of wij zijn als zorgaanbieder gedwongen afspraken te maken met cliënten over welke zorg we wel en niet kunnen leveren.’

Doelmatig
Met een bandbreedte van tien procent meer of minder zorguren per zorgzwaartepakket wordt dat probleem niet opgelost. ‘Als een cliënt bijvoorbeeld in het zorgzwaartepakket recht heeft op tien zorguren, kunnen dat er nu negen of elf worden,’ geeft ActiZ-woordvoerder Knoppert een voorbeeld. ‘Gelet op het beschikbare budget is er echter slechts ruimte voor zorg voor negen uur.’

Kwaliteitszorg
Volgens ActiZ kan dat gevolgen hebben voor allerlei vormen van kwaliteitszorg die meer uren in beslag nemen. ‘Denk bijvoorbeeld aan kleinschalige zorg in verpleeghuizen. Dat vergt een grotere inzet van personeel. Wanneer cliënten onderin de ‘bandbreedte’ in het toegekende zorgzwaartepakket zitten, is de financiering daarvan moeilijk rond te krijgen. Terwijl we juist allemaal streven naar meer kleinschalige zorg.’