In een persbericht over de Staat van het Bestuur lees ik dat in 94% van de Nederlandse gemeenten burgerinitiatieven worden ontplooid die bijdragen aan sociale samenhang. Blijkbaar zijn er dus meer dan twintig gemeenten waar geen enkele burger iets met en voor anderen onderneemt.

Heeft u ze al gezien, die spotjes op TV over de veranderingen vanaf januari? We zien mensen die zorg nodig hebben en daarbij geholpen worden door een wijkverpleegkundige in de buurt. Natuurlijk ontbreekt ook de familie niet in deze reclamespotjes. Een ondersteunende partner die meehelpt waar hij kan. Ik zie lieve mantelzorgers, fijne buren, zorgende familieleden die in harmonie voor elkaar zorgen. Niets om je zorgen over te maken als je met een chippie op de bank zit. One big happy society. Maar hoe reëel is dat?

Ik lees in de krant dat Nederlanders het beleid van ‘zorg voor elkaar’ steeds minder ondersteunen. Nu 2015 dichterbij komt, schrikt het beeld van de participatiemaatschappij af. Niet gek, want hoe ver zullen we inderdaad gaan? Tot waar vinden we het acceptabel om iets voor elkaar te doen? En wanneer vinden we het onrechtvaardig worden dat de overheid zoveel verantwoordelijkheid op onze schouders legt? Wanneer gaan bij ons de hakken in het zand?

Deze maand was ik in Riga (Letland) voor een bijeenkomst van Europese belangenorganisaties voor lesbische vrouwen, homomannen, biseksuelen en transgenders (LHBT’s). Elk jaar weer zie je de vreugde van de activisten uit bijna 50 landen als zij elkaar treffen om een paar inspirerende dagen samen door te brengen. Maar tegen het einde van de conferentie voel ik spanning opkomen.

Het is herfst en ik sta op het perron te wachten op de trein. Herfst en spoorwegen, ik moet automatisch denken aan vertragingen en blaadjes op het spoor. Hoe vaak gaat het echt fout? Voor gemeenten is het ook herfst. En de koude winter komt daar genadeloos snel achteraan.