Het Nederlandse tbs-stelsel is verstopt geraakt door de toestroom van te veel delinquenten die tbs opgelegd krijgen en bovendien vaak onbehandelbaar blijken. Dit probleem legden deskundigen deze week bloot ten overstaan van de parlementaire commissie die onderzoek doet naar het Nederlandse tbs-stelsel. Het onderzoek dat moet leiden tot aanbevelingen voor een betere aanpak is een reactie op de publieke verontwaardiging over ernstige incidenten met tbs’ers, de afgelopen jaren. De planning is dat de commissie in mei haar eindrapport presenteert waarna vóór de zomer debatten plaatsvinden in de Tweede Kamer met het kabinet.

De dikke duim
In eerste instantie zou de toeleiding naar tbs-klinieken gebrekkig zijn. Volgens advocaat Korvinus is de door het Pieter Baan Centrum vastgestelde relatie van het delict en de stoornis vooral een kwestie van ‘de dikke duim’. Anderen zijn van mening dat er überhaupt te veel delinquenten naar de klinieken gestuurd worden die voor hun stoornis elders behandeld zouden moeten worden.

Longstay-afdelingen
Ook de doorstroming van delinquenten in de klinieken is ondermaats, stellen deskundigen vast. Nu kent Nederland longstay-afdelingen voor moeilijke en agressieve personen, die geen behandeling ondergaan, maar wel vast moeten blijven. Minister Donner kondigde vorig jaar aan deze afdelingen uit te breiden vanwege de forse toename van zogeheten ‘longstayers’. Voor hen die in de tbs-kliniek niet meer behandeld worden, maar te gevaarlijk zijn voor een reguliere behandeling in de ggz, moet echter een tussenhuis voor begeleid wonen komen, vindt onder meer Hjalmar van Marle, hoogleraar forensische psychiatrie. Nu is de longstay volgens hem vaak een verkapte vorm van levenslange detentie.Eerder pleitten de directeuren van de twaalf Nederlandse tbs-klinieken al voor meer gedwongen behandelingen en een betere uitstroom naar de ggz. Hiermee denken ze honderden plaatsen vrij te maken voor nieuwe patiënten.