Eind december 2012 wordt Faïza Najah Harrass gebeld. Iemand van Zorgwerk aan de lijn, het uitzendbureau waarvoor ze dan al zesenhalf jaar bij Thuiszorg Rotterdam werkt, met een duidelijke boodschap: ‘Jouw werk stopt per 13 februari.’ De geboren Marokkaanse is boos. ‘Na zoveel jaar? En de cliënten dan?’
‘Ik kan er niks aan doen’, reageert de dame wiens naam haar helemaal niets zegt, ‘we moeten bezuinigen en jullie moeten er allemaal uit. Dat zeg ik ook tegen mensen die al vijftien jaar voor ons werken.’ Najah Harrass blijft verbouwereerd achter. Het nieuws komt op een slecht moment. Haar man, al drie jaar in de WAO wegens suikerziekte, heeft net zijn vrijwilligerswerk bij voetbalvereniging Overmaas opgegeven omdat dat fysiek niet meer gaat. Hun oudste zoon Sofyan zit in de eerste klas van de tweetalige school voor havo en vwo, Wolvert van Borselen. De tweede en jongste zoon Badr zit in groep zeven maar gaat daar hopelijk over anderhalf jaar ook heen. De school is duur, maar Najah Harrass en haar man willen hun zoons koste wat het kost meer kansen geven dan zij zelf hebben gegrepen. Wat Najah Harrass niet weet, is dat Rotterdamse zorginstellingen al een paar maanden steggelen over de uitkomst van de aanbesteding van thuiszorg in de stad. Deelgemeente Feijenoord, waar zij woont en werkt, is de enige van de veertien deelgemeenten waar Thuiszorg Rotterdam thuiszorg mag blijven aanbieden. Voor uitzendkrachten is klaarblijkelijk geen plek meer.
Onheilstijding
Vijf maanden na de onheilstijding, lijkt de herinnering aan dat nare telefoontje voor Najah Harrass ver weg. Ze zit aan tafel bij ‘Kracht van de Vrouw’, een stichting van vooral Marokkaanse vrouwen, waar alle vrouwen in Feijenoord welkom zijn, en straalt. Uit de grote tas voor haar op tafel trekt ze het blauw-groene schort met logo van Tzorg, haar nieuwe werkgever. Sinds 22 april is ze weer aan het werk. Ze heeft iets minder salaris, ‘maar dat was in het begin bij Zorgwerk ook zo’, en een halfjaarcontract bij de instelling zelf. Ze dankt haar baan aan de cursus ‘Zij Werkt’, die zij hier volgde bij ‘Kracht van de Vrouw’, ‘mijn derde thuis, na mijn eigen huis en de huizen van mijn cliënten.’
Participeren
Op een van de bijeenkomsten van deze cursus, bedoeld om vrouwen met afstand tot de arbeidsmarkt meer te laten participeren, kwam iemand van de deelgemeente langs, die de deelneemsters attent maakte op vacatures bij Tzorg. ‘Zonder de cursus had ik die baan nooit gevonden’, daarvan is Najah Harrass overtuigd.
Lees meer in Zorg + Welzijn Magazine van juni 2013
