Regeren is vooruitzien, en om de gezondheidszorg in 2010 in topconditie te brengen, moeten op korte termijn al de juiste maatregelen genomen worden. Een fundamenteel uitgangspunt voor de VVD is dat de patiënt voorop dient te staan. Dit betekent concreet dat de consument het roer van zijn eigen gezondheidszorg weer in handen moet kunnen nemen. U kunt immers zelf bepalen naar welke school uw kinderen gaan, u kiest uw eigen kapper. Waarom moet de overheid dan voor u kiezen wanneer het om gezondheidszorg gaat, wat in uw verzekeringspakket zit, en hoeveel premie u betaalt? Nederlanders hebben tegenwoordig meer geld, zijn hoger opgeleid en zijn bovendien een stuk mondiger dan vroeger. We hebben dus recht op een gezondheidszorg die past bij die moderne Nederlanders.
Voor de omslag van aanbod- naar vraagsturing moet de overheid af van de neiging alles te willen regelen in de zorgsector, en de kosten in de hand te willen houden door het aanbod schaars te maken. Er moet fors gesnoeid worden in de talrijke wetten en regelingen: wie welke hulp mag verlenen en hoeveel. De cliënt moet aan het stuurwiel zitten. De concrete invulling hiervan betekent voor de AWBZ dat de burger moet kunnen kiezen uit verschillende zorgverzekeraars en tussen verschillende instellingen die de zorg leveren. Er moet dus ook gekozen kunnen worden voor een instelling buiten de eigen regio, omdat de kwaliteit daar beter is of de sfeer, of omdat de kinderen in de buurt wonen.
Het persoonsgebonden budget moet breed ingevoerd worden, omdat dit de optimale keuzevrijheid biedt. Het mag echter geen verplichting worden: mensen die liever zorg in natura ontvangen, moeten die mogelijkheid behouden. Ook moet het mogelijk worden dat mensen eigen (extra) geld besteden aan gezondheidszorg. Hierdoor wordt het mogelijk AWBZ-zorg uit te breiden met eigen specifieke wensen. Instellingen en andere aanbieders van zorg kunnen hun aanbod met deze extra middelen verbreden. Iedereen krijgt gelijke zorg, maar de luxe (bijvoorbeeld een mooi appartement) kan dan variëren. Zo kunnen ouderen, die nu in een verpleeghuis moeten, hun eigen woonomgeving kiezen.
De keuzevrijheid moet ook vergroot worden in de curatieve zorg. Hiervoor is allereerst nodig dat aanbieders bevrijd worden van knellende regels. Tegelijkertijd moeten burgers meer vrijheid en verantwoordelijkheid krijgen, ook financieel. Iedereen zou voor eigen risico moeten kunnen kiezen bij het afsluiten van een zorgverzekering, in ruil voor een lagere premie. Daarbij moet het voor burgers mogelijk worden om, naast het basispakket, meer invloed uit te oefenen op de samenstelling van het eigen pakket.Om echt te kunnen kiezen zijn er meer verschillende aanbieders nodig. Het moet eenvoudiger worden voor nieuwe aanbieders om toe te treden en voor bestaande zorgaanbieders om ook andere vormen van zorg te leveren.
Bovendien moeten de zorginstellingen meer bewegingsvrijheid krijgen om te kunnen inspelen op de wensen van de cliënten en, niet te vergeten, de wensen van de medewerkers. Door deze maatregelen ontstaat een enorme prikkel om klantvriendelijke, innovatieve zorg te leveren. Hierdoor wordt de zorg ook weer aantrekkelijk als werkgever. Dit betekent niet dat de overheid niets meer in de melk heeft te brokkelen. De overheid blijft verantwoordelijk voor de toegankelijkheid en betaalbaarheid van de zorg en voor het overeind houden van de solidariteit tussen jong en oud, ziek en gezond. En de consument? Die moet echt kunnen kiezen!
Het liefst nog voor 2010.
