Bert Holman, projectleider Wmo bij het ministerie van VWS, schetste in 2006 in een interview hoe de Wmo ontstond: als politiek compromis. Er moest iets worden gedaan om de AWBZ betaalbaar te houden. De oplossing was de huishoudelijke zorg eruit te halen en over te hevelen naar een nieuwe gedecentraliseerde welzijnswet: de Wet maatschappelijke ondersteuning.
Wie probeert te begrijpen wat er sindsdien is gebeurd met de thuiszorg – lees het artikel over de aanbesteding – zal Holmans uitspraak met verbazing teruglezen. Als vakblad hebben we de afgelopen jaren een reeks dossiers aangelegd om alle rampen in de thuiszorg te kunnen beschrijven. Gemeenten en zorgaanbieders raakten verzeild in gecompliceerde aanbestedingsprocedures, op een terrein dat voor de gemeenten volstrekt nieuw was. Aanbieders als Humanitas Rotterdam begonnen te stunten met bodemprijzen en zetten de toon met een schoonmaaktarief van 14 euro bruto per uur.
Tal van instellingen kwamen in de problemen, zorg-giganten als Amsterdam Thuiszorg en Meavita vielen om. De nabestaanden van Meavita (Thuiszorg Groningen en het Haagse Wijk- en Woonzorg) moeten in de benen worden gehouden met 37 miljoen euro balanssteun. In Twente raakten onlangs zo’n 2000 huishoudelijke hulpen en verzorgenden hun baan kwijt, anderen zagen hun rechtspositie verslechteren. Veel cliënten slaan alle veranderingen onzeker gaande en hopen er het beste van. De maatschappelijke kosten van het aanbestedingscircus laten zich waarschijnlijk moeilijk becijferen, maar goedkoper zal het er niet op zijn geworden.
Vele ogen zijn inmiddels gericht op de keuze van de gemeenten Raalte en Leeuwarden om de huishoudelijke hulp niet langer ‘schoonmaak’ te noemen, maar gewoon weer ‘zorg’, die niet aanbestedingsplichtig zou zijn. Biedt dit de intussen zo zeer verlangde ontsnapping uit het circus?
Ik ben al ruim 25 jaar werkzaam in de hartrevalidatie als maatschappelijk werker. Veel reorganisaties achter de rug met allerlei “nieuwe inzichten”.
De keren dat de wet WMO ter sprake komt hoor ik alleen maar ellende. Zoals een patiënte zei het is niet wet maatschappelijk ondersteuning maar wet maatschappelijke ontwrichting.
Het komt regelmatig voor dat na een bypassoperatie mensen na 5 dagen naar huis mogen als er thuis hulp is. De transfer verpleegkundige of welke dienstverlener uit het ziekenhuis dan ook heeft de betreffende persoon keurig aangemeld. Dat gaat nog goed. Dan moet er eerst een intake plaats vinden!!. Heb ik al jaren zonder van ieders tijd gevonden. Moet ook nog gebeuren door een hoog gekwalificeerd persoon. Haast iedereen kan toch inschatten hoeveel tijd het schoonmaken van een 2/3/4/of 5 kamer huis kost. Bed opmaken e.d.. Er zullen weinig huizen zijn die net na een grote operatie van de bewoner meer dan 2 maal 3 uur kosten per week. Het huis virtueel doornemen en wat is er nu als hulp thuis, bespreken met de betreffende patiënt zou al heel veel duidelijkheid geven. Maar dit terzijde.
Betreffende patiënt gaat naar huis en moet dan de reacties van de hulp uitzetten in de markt afwachten. Men gelooft het niet maar dit kost vaak meer dan 6 weken, vaak veel langer en in de tussentijd zitten die mensen zonder hulp!!!! . Bij het schrijven van dit mailtje schieten mij verschillende verhalen spontaan te binnen. Hetzelfde is ook na ontslag uit een revalidatiecentrum.
Als ik even tijd heb,bel ik deze WMO loketten wel eens om namens deze mensen mijn beklag te doen. Men heeft een en al begrip maar zeggen er ook niets aan te kunnen doen. Waarvan akte.
Suzanne Luijcx-Meijer