Op verzoek van de woningcorporatie hebben we de afgelopen maanden daar al vele pogingen toe ondernomen, maar verder dan wat kreten van mevrouw vanachter het gordijn en een lik van de hond over mijn vingers toen ik een briefje door de bus deed, zijn we niet gekomen.
Mevrouw De Jager veroorzaakt al geruime tijd overlast in de buurt. Mevrouw gooit met spullen en schreeuwt vooral ‘s nachts de boel bij elkaar. Een enkele keer wordt de politie ingeschakeld, maar sinds mevrouw een buurman met een honkbalknuppel bedreigd heeft, is men daar niet meer zo gek van. De woningcorporatie probeert al een jaar onderhoud aan de woning te plegen, maar de mensen die dat uit moeten voeren, worden door haar weggejaagd. Opzichter Theo, die er vandaag ook bij is, heeft nog wel een soort lijntje met mevrouw. Hij zegt dat ze er slecht aan toe is. ‘Het zou me niet verbazen als ze schizofreen heeft, of hoe noemen jullie dat?’
Bij onze vorige poging tot contact met mevrouw De Jager was een grote barst in het raam van de woonkamer net gerepareerd, maar nu zit er alweer een nieuwe in. Buren en de woningcorporatie menen dat mevrouw dit zelf doet. De woning maakt van buitenaf sowieso een haveloze indruk. Het schilderwerk is duidelijk al te lang niet uitgevoerd. Achter staat het gras een meter hoog en slingeren allerhande spullen rond. Het is ook aan de achterkant dat mevrouw De Jager ons binnenlaat, de voordeur kan namelijk niet open. De als agressief bekend staande hond blijkt voor deze gelegenheid boven opgesloten te zitten.
De medewerker verhuurderszaken vertelt waarom de opzichter en hij hier zijn en waarom ze ons meegenomen hebben. Mevrouw laat hem uitpraten, maar antwoordt daarna direct dat ze met ons niets te schaften heeft, want het gaat prima met haar. Bovendien waren wij niet aangekondigd en gaat het daar nu niet om: de woning moest toch bekeken worden?
Ze heeft gelijk, maar mijn collega doet toch een poging om met mevrouw in gesprek te komen. Ik neem de woning intussen in me op. Het onderhoud laat ook binnen te wensen over, maar verder is het niet rommelig of smoezelig. De spullen van mevrouw zijn niet nieuw, maar voldoen nog goed, geen stank van de hond, niets wat wijst op overmatig alcholgebruik of iets dergelijks.
Mevrouw is inmiddels in een welles/nietes-discussie verwikkeld met de mensen van de woningcorporatie. Ze is goed aanspreekbaar en helder in haar oriëntatie. Uiteindelijk vindt ze het goed dat de opzichter de woning naloopt. Ik zie ons hier niet direct iets uitrichten, dit tot teleurstelling van de medewerker verhuurderszaken, die min of meer gehoopt had op een acute opname van mevrouw, zo lijkt het. Nu wordt het of investeren in acceptatie in de buurt, of mevrouw bij volgende incidenten de duimschroeven aandraaien. Wat is wijsheid?
Astrid Bosman (1973) is maatschappelijk werker en sociologe. Zij is onder meer werkzaam geweest in de jeugdhulpverlening en de dak- en thuislozenopvang. Nu is ze namens een instelling voor Algemeen Maatschappelijk Werk actief in een OGGZ-team. Astrid heeft Vooral affiniteit met OGGZ-doelgroep en de beleidsvraagstukken rondom de organisatie van zorgprocessen en logisch handelen.
Je zou contact kunnen opnemen met de Stichting Present, tenminste als die in de woonplaats van de mevrouw gevestigd is. Present is een vrijwilligersorganisaties die in in dit soort situaties een of twee dagen een groep vrijwilligers kan sturen om samen met de bewoonster de omgeving van het huis op te knappen. Zie http://www.stichtingpresent.nl
Heel herkenbaar stuk.
Wát is de definitie van een “woning die sterk te wensen overlaat” bv?
Deze algemene term wekt een indruk van zware vervuiling echter kan best te maken hebben met een likje verf of sterker; met de persoonlijke smaak van de verwijter. Daarnaast, aan de andere kant, is het bekend dat verhuurders niet echt zoals het Bouwbesluit 2003 bestaande bouw stelt, woningen adequaat onderhouden.
Bij deze mevrouw schijnt de verhuurder ook te denken dat iedereen denkt zoals de verhuurder denkt; niets is minder waar; het heeft te maken met met zoveel persoonlijkheden. Van starter tot oudere die afhankelijk van het inkomen ( en wachtlijst) in aanmerking komen om een woning te bewonen. Wat wel handig zou zijn is dat deze mevrouw mogelijk een “maatje” zou kunnen krijgen, iemand met enig emphatisch vermogen waardoor deze mevrouw wat meer vertrouwen krijgt. Die met haar zou kunnen meegaan naar een buurthuis ofzo.
Ikzelf heb met een verhuurder te maken gekregen die niet “met mij wil communiceren als gemachtigde” en me via deze houding dwingt om naar een kantonrechter te gaan. Zwaar overdreven omdat de meerderjarige persoon in kwestie soms hulp nodig heeft pop gebied van formulieren invullen of formuleren , van ambtelijke taal. Sterker nog, hij is m’n zoon. De verhuurder dwingt me tot het aanvragen van menthorschap. Of naar notariskosten van ca 180 euro.
Blijkbaar zijn verhuurders vogelvrij in het bepalen van “persoonlijk beleid op één huurder”..
Deze mevrouw had het geluk dat Astrid Bosman aanwezig was; wat was de afloop geweest als Astrid er niet bij betrokken was geweest?