Met enige moeite moet ik een aantal cliënten in die periode loslaten. Het is fijn en goed om even een pauze te hebben, maar de problemen waar zij mee worstelen zijn nog niet opgelost. De laatste tijd ben ik erg druk geweest met Ahmad, een Marokkaanse jongeman van 24 die geen vaste woonplek heeft. Hij is een tijd weg geweest uit zijn geboorteplaats en nu, na een aantal roerige jaren teruggekeerd om nieuwe kansen te creëren. Het leven wat hij leidde wil hij niet meer.

Ahmad heeft jaren als escort en prostituee gewerkt. Een leven vol seks en drugs, en alles wat Allah verder nog verboden had. Zijn familie wil hem niet echt helpen, want als jonge homoseksuele jongeman wordt je in deze gemeenschap niet geaccepteerd. Zijn moeder vraagt hem hoopvol of het een tijdelijke bevlieging is, waar hij dan maar een beetje bevestigend op antwoordt: ‘Ja hoor mam…’

Omdat hij min of meer gevlucht is uit zijn oude leven staat hij nergens meer ingeschreven. Het vinden van een postadres heeft prioriteit, want dan kan een uitkering aangevraagd worden en kan een eerste stap gezet worden. Gelukkig heeft hij altijd wel een adresje waar hij kan slapen, maar een postadres wil niemand hem geven.

Na weken heeft hij het eindelijk voor elkaar: zijn vader wil hem voor drie maanden een postadres geven. Maar daarmee ben je er nog niet als officieel dakloze. Twee weken lang wordt door de afdeling handhaving van de gemeente gecheckt waar hij slaapt. Elke avond moet hij dat doorgeven, en vaak komen ze ’s ochtends vroeg langs om te controleren. Of je nou op een bankje in het park slaapt of een nachtje bij je moeder. Ingeschreven staat hij dus nog niet helemaal, want twee weken lang moet hij eerst bewijzen waar hij is. En daarnaast heeft de gemeente waar hij vertrok hem in onderzoek gesteld. Omdat ze niet weten waar hij is.

In de tussentijd meld ik hem aan bij een organisatie die hem gaan helpen op psychosociaal vlak. Want naast deze praktische zaken is Ahmad behoorlijk getraumatiseerd. In de loop van de gesprekken die we hebben blijkt hij al op jonge leeftijd door zijn grootvader in Marokko te zijn misbruikt. Ook anderen hebben misbruik van hem gemaakt. Als puber was hij onhandelbaar, wat ik goed kan begrijpen. Hij heeft ook nog eens de pech het XXY-syndroom te hebben, waardoor hij behoorlijk vrouwelijke vormen heeft.

Als toppunt van alle ellende heeft Ahmad zich op HIV laten testen, en blijkt hij positief. Hem een paar weken moeten loslaten valt me zwaar, ik heb erg met hem te doen: geen huis, geen geld, HIV positief, een familie die hem niet accepteert en waarmee hij al helemaal niet kan praten over zijn situatie.

Het is schrijnend dat nergens goede opvang te vinden is voor mensen als Ahmad. In de afgelopen periode heb ik het halve land afgebeld. Voor mannenopvang komt hij niet in aanmerking omdat er geen levensbedreigende situatie is. Woongroepen met tijdelijke opvangmogelijkheden zitten vol. In onze eigen woonplaats is er alleen de daklozenopvang van het Leger des Heils. Daar wil je zo’n kwetsbare jongen als Ahmad niet plaatsen. Wederom vraag ik me af waar het in ons land naar toe gaat.

Ik laat het nu maar even los, en vertrek naar verre oorden (waar al helemaal geen voorzieningen zijn voor mensen die het moeilijk hebben). Tot na de vakantie!