Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>
In een groot aantal gevallen moet voor de ziektekostenverzekeraar zelfs een zogenaamde DSM diagnose worden vastgesteld voor de vergoeding van behandeling. Een toenemend aantal Britse maar ook Nederlandse psychiaters en psychologen zijn uiterst kritisch over dit handboek. Daarnaast blijkt ook nog eens dat de farmaceutische industrie betrokken is bij de ontwikkeling van dit handboek. Ja, meer ‘gekken’, meer pillen.
Toen ik dit verhaal las werd ik nijdig. Mischa de Winter heeft al publiekelijk gezegd dat naar zijn oordeel een grote groep kinderen ten onrechte wordt gediagnostiseerd.
Neem hierbij de wetenschap dat wij op nummer drie staan als het meest depressieve volkje ter wereld.
Wat mij pissig maakte tijdens het lezen van het artikel, of beter waar ik doodziek van werd, is dat met door al die diagnostisering in toenemende mate sprake is van een steeds smaller wordend en vooral benepen geaccepteerd ‘normaal’ gedrag. Met het gevaar dat – zodra het gedrag maar een beetje afwijkt – er een diagnose overheen gaat en daarna de pil er in. Het schrijnende is dat we er allemaal aan meedoen. Zodra gedragingen niet voldoen aan wat geaccepteerd is, rennen we met onze kinderen naar de arts. We bellen de politie, want de jongens zijn te luidruchtig. We hebben we een burn out, het rouwen is wel genoeg geweest, vinden we dat moeder al gauw depressief over komt, en is die jongen die altijd in legerkleding loopt een psychopaat.
Is dit de maakbaarheid van onze samenleving? Willen we alles beheersen? Ander gedrag, inclusief de persoon, direct in een hokje plaatsen. Dat geeft rust en duidelijkheid. Dan begrijpen we het en kunnen we het via de medicalisering weer reguleren tot normaal geaccepteerde proporties. Iedereen weer gerustgesteld.
Terug naar DSM. Ik ben geen deskundige. Ik heb genoeg mensen gezien die ernstige psychopathologische stoornissen hebben. Gewoon zieke mensen. Zij moeten behandeld worden en verdienen onze zorg.
Maar loopt het niet uit de hand zoals psychiaters en psychologen zich afvragen? En hoe is het in het welzijnswerk? Bijvoorbeeld bij klanten die niet altijd meewerken of doen wat de hulpverlener zegt. Dat kan zo maar een borderliner zijn. ADHD is er ook zo een. De kwajongen van vroeger is nu patiënt.
Het klinkt in deze tijd bijna oubollig, maar in mijn opleidingstijd was het uitgangspunt dat de mens uniek is. Ook in zijn of haar gedrag. Dat was de volgorde. Het lijkt er nu op dat eerst het gedrag wordt beoordeeld. Iets als DSM vijf wordt veel meer de maat. De mens die het gedrag vertoont, lijkt daarmee steeds meer naar de achtergrond te verdwijnen. Of ben ik nu ook zo gek als een deur?
Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.
Zeggen dat er teveel ‘geholpen’ wordt, is inderdaad een kijk op het profijtbeginsel en solidariteit. Het lijkt mij niet goed om bedenkingen/onvrede daarin weg te stoppen of te banaliseren, ten minste, als u er op uit bent solidariteit te maximaliseren. Anders werkt u aan een self-fulfilling prophecy.
Een ‘stempel’ wordt (te) snel gedrukt op bepaalde jongeren of mensen die een zogenaamd afwijkend gedrag hebben in deze huidige maatschappij.
Helaas zien bepaalde instanties, artsen of bepaalde mensen in onze maatschappij geen verschil meer in karakter eigenschappen of een daadwerkelijke persoonsbeeld of beperking.
Zo moet het individu bestaan uit een niet te rustig persoon in gedrag of een niet te druk persoon in gedrag.
Niet uit een grote mond op zijn tijd bestaan en niet als een verlegen persoon bestaan.
Mag niet te eigenwijs zijn of juist overdreven intelligentie vertonen.
Bestaat de definitie ‘karaktereigenschap’ nog wel in onze huidige samenleving?
Uitzonderingen zijn te herkennen bij dagelijkse omgang en nauwkeurige observatie van een persoon waarbij alles in kaart word gebracht.
Dan is zorg en begeleiding een noodzaak.
Natuurlijk is het prima om kritisch te zijn. Maar ik vind de argumentatie nogal kortzichtig en popiejopie. Van een ‘welzijnsdier’/zorgmanager verwacht ik een genuanceerdere mening. Mijn buurvrouw heeft wat dit betreft een beter verhaal.
In alle discussie over of er nu wel of niet teveel gediagnosticeerd wordt, wordt er vaak over mensen en kinderen geschreven alsof het produkten uit de schappen van de supermarkt zijn. Willen de mensen die menen dat er teveel gediagnosticeerd wordt zich eens één dag voorstellen hoe het is om als (wel of niet officieel gelabeled) adhd-kind uitgespuugd te worden door je klasgenoten, niet mee te mogen doen op het schoolplein, geen verjaardagsfeestje mogen bijwonen omdat je niet genoeg begrepen wordt en zelf ook geen verjaardagsfeestje te kunnen geven omdat je niemand hebt om uit te nodigen.
In onze maatschappij moeten we over basis sociale vaardigheden beschikken om ‘erbij’ te kunnen horen. Lukt dat niet, dan is het leed vaak onafzienbaar. Voor de personen zélf wel te verstaan. En dan is het fijn dat er hulp is van een deskundige instantie, al dan niet aangevuld met een middel uit een potje. Zeggen dat er teveel ‘geholpen’ wordt, is zoiets als te zeggen: niet iedereen hoeft op vakantie. Zolang wij zelf maar drie keer per jaar weg kunnen.
Beste Dik,
Waar ik pissig over word is dat ADHD in de media vaak wordt afgedaan als ‘een beetje druk kind’. Onbezonnen uitspraken zoals die van de bestuursvoorzitter van het UWV, Joop Linthorst, in de Volkskrant van januari jl. bevestigen nog eens deze beeldvorming.
En natuurlijk weet Mischa de Winter het beter. Allemaal terug te voeren op opvoeding en ouders die nauwelijks tijd voor hun kroost hebben.
Het UWV doet hier (vanuit bezuinigingsopdracht) driftig aan mee. Heb je ADHD + nog een persoonlijkheidsstoornis? Jammer dan. Niks aan het handje! Wajonggerechtig zijn is absoluut flauwekul.
Ik word hier onpasselijk van.
Ik raad beide heren aan eens een maandje mee te lopen met sociaal-psychiatrisch verpleegkundigen en/of casemanagers. Dan gaat er waarschijnlijk een wereld voor ze open.
En ouders zou ik in plaats van het Sprookjesboek op de schoolpleinen het boek ‘Raarhoek’ van Miek Smilde cadeau doen. Oh ja: graag ook uitreiken aan de leerkrachten van het voortgezet onderwijs. Die hebben echt geen flauw benul hoe ze psychiatrische ziektebeelden tijdig kunnen herkennen.
Ik kan er een heel boek over schrijven en dat heb ik dan ook gedaan. ‘Volg de blauwe lijn, voetstappen van de liefde.’ Ik hoop mijn boek volgend jaar uit te brengen. Zie http://www.geertjepaaij.weebly.com
Met vriendelijke groet,
Geertje Paaij,
moeder van een 26-jarige dochter, lijdend aan schizofrenie, ADD en kwetsbaar voor psychoses én een 24-jarige dochter met ADHD en persoonlijkheidsstoornis NAO.