De vorige keer blogde Lucie over de weerstand die je als hulpverlener kan voelen voor bepaalde kinderen >>
Ik vertelde haar dat we in mijn jeugd arm waren, maar dat ik die armoede niet als het allerergste heb ervaren, hoewel voor ons kinderen elke betaalde deelname aan activiteiten uitgesloten was. Er was geen geld voor dingen waar ik erg naar verlangde: rolschaatsen bijvoorbeeld, of zwemles. Bij ons op de lagere school kwam dagelijks de melkboer kleine flesjes melk brengen voor de kinderen waarvan de ouders een abonnement hadden genomen, ik had heel graag ook dagelijks zo’n flesje melk willen hebben.
Soms bracht het gebrek aan geld me in de problemen, bijvoorbeeld toen ik naar de middelbare school ging en onvoldoende schoolspullen had. Docenten stoorden zich er aan dat ik keer op keer mijn spullen niet bij mij had. Ik durfde niet te vertellen dat mijn ouders er geen geld voor hadden dus deed ik alsof ik ze vergeten was, met alle gevolgen van dien.
Maar de armoede waar ik terugkijkend het meeste last van had, was niet van materiële aard. De armoede bestond er wat mij betreft uit dat mijn ouders onmachtig waren mij goed te begeleiden in mijn ontwikkeling. Vanaf mijn eerste schreden op de middelbare school rustte het probleem financiën ook op mijn schouders. Ik had daarbij maar wat graag op mijn ouders willen leunen. Het kwam al niet meer bij mij op om ze bijvoorbeeld te vragen een betalingsregeling te treffen met de school, dat was zinloos. Ze konden het niet en op mijn twaalfde was mijn niveau al vele malen hoger dan dat van hen.
In september 2015 zitten Belgische huisartsen en gynaecologen bij elkaar om te spreken over het beladen onderwerp ‘gezinsplanning bij mensen in kansarmoede’. De Belgische krant De Morgen besteedde hier 11 juli aandacht aan. Het ging over (al dan niet verplichte) anticonceptie en om die reden werd ik benaderd voor een interview. Het artikel beslaat 2 pagina’s waarbij een aantal mensen aan het woord komt, onder andere professor huisartsgeneeskunde Jan de Maeseneer. ‘In Vlaanderen blijft het aantal kinderen dat in armoede opgroeit, toenemen. Voor 2013 ging het om 11,2 procent van de jonge kinderen en daarmee was het cijfer voor het zoveelste jaar op rij omhoog gegaan. Hoe lager de scholing van de ouders, hoe hoger de kindersterfte, hoe lager het geboortegewicht en hoe meer gezondheidsproblemen. Armoede begint al in de baarmoeder’, zo stelt Jan de Maeseneer.
Ik ben nogal terughoudend geworden met het verkondigen van mijn mening aan de pers over het onderwerp verplichte anticonceptie. De afgelopen maanden werkte ik mee aan diverse uitzendingen en publicaties over dit onderwerp. Dat zal de reden zijn waarom De Morgen mijn interview plaatste en me omschreef als ‘Een van Nederlands bekendste voorstanders van verplichte anticonceptie’. Mijn missie ligt echter op een ander terrein. Namelijk, hoe kunnen we de kinderen helpen die opgroeien in een achterstandsmilieu. Voorkomen dat nieuwe schrijnende situaties ontstaan, is daar maar een van de onderdelen van. Ik help sociaal professionals die werken met sociaal zwakke gezinnen. Hier zet ik graag mijn levenservaring voor in, zodat zij deze gezinnen het allerbeste kunnen helpen.
De politiek moet eindelijk eens serieus gaan praten over gedwongen anticonceptie voor ouders met een verstandelijke beperking die falen in de opvoeding. Dat stelt hoogleraar familierecht Paul Vlaardingerbroek. Lees meer >>
